Τα βασικά σημεία της κατάθεσης της προστατευόμενης μάρτυρα Ε, όπως τα κατέγραψε η ροή του Golden Dawn Watch:
Πρ: Πότε επισκεφτήκατε πρώτη φορά γραφείο της Χ.Α.;
Μάρ.Ε: Παραμονές 25ης Μαρτίου 2004 στα κεντρικά γραφεία της Αθήνας, στην οδό Σολωμού, σε ένα διατηρητέο. Εκεί συστεγαζόταν και η Οργάνωση Βασιλοφρόνων Ελλάδος.
Πρ: Φτάσατε εκεί από μόνος ή γνωστός σας σάς προέτρεψε και πήγατε;
Μάρ.Ε: Γνωστός μου με προέτρεψε και πήγαμε φιλικά. Δεν με προέτρεψε να γίνω μέλος, απλά πήγα για την κοινωνική συναναστροφή. Από τον Μάρτιο 2004 μέχρι το φθινόπωρο 2004 πήγαινα κάθε Σάββατο. Παράλληλα ο φίλος μου μού έδινε εκλογικό υλικό, ώστε να έχω καλύτερη συγκρότηση. Επειδή δεν ήμουν μέλος δεν μπορούσα να βρίσκομαι σε όλους τους χώρους των γραφείων. Έτσι πήγαινα τα Σάββατα και περιοριζόμουν στην κουζίνα και στο εντευκτήριο. Μέχρι το φθινόπωρο του 2004 αυτά. Μετά παρευρέθηκα σε εκδήλωση για τον Παύλο Μελά και άρχισαν τότε να με βλέπουν σαν εκολαπτόμενο μέλος της Χ.Α., άλλαξε τότε η συμπεριφορά τους. Μου συμπεριφέρονταν στρατιωτικά, με χαιρετούσαν στρατιωτικά.
Πρ: Τί άλλαξε λόγω της εκδήλωσης και σας φέρθηκαν έτσι;
Μάρ.Ε: Εκ μέρους μου τίποτε. Απλά θεώρησαν ότι πρέπει να αλλάξω πλέον συμπεριφορά, όπως αυτοί απέναντί μου. Στην εκδήλωση ο Παναγώταρος μού είπε εύγε, ότι θα γίνω καλός συναγωνιστής. Άρχισα λοιπόν να χαιρετώ και εγώ τους ανώτερους στρατιωτικά. Μέλος έγινα αφού ολοκλήρωσα και τους πυρήνες, τον Μάρτιο 2005, αφού απέδειξα την πίστη μου στην Χ.Α. κατά τους ίδιους. Λίγους μήνες κράτησε αυτή η δοκιμασία, των πυρήνων. Μαθαίναμε την ιστορία της Χ.Α., του ναζιστικού κινήματος, τις αρχές του εθνικοσοσιαλισμού στις βάσεις της Αρχαίας Ελλάδας, τις αρχές της ελληνικής φυλής. Άλλοι, όχι εγώ, πήγαν και σε σωματικές ασκήσεις. Ο Ν. Κωνσταντίνου, ο Μισιάκας, ο Ζαφειρόπουλος, Γεωργακάκης Γεώργιος και ο Κασιδιάρης μας έκαναν τα ιδεολογικά μαθήματα.
Πρ: Τί ήταν αυτοί;
Μάρ.Ε: Πολύ παλιά στελέχη με κατάρτιση και λογική, που μπορούσαν να μας προετοιμάσουν ιδεολογικά.
Πρ: Σας μοίραζαν έντυπα;
Μάρ.Ε: Φυσικά. Το «ο Αγών μου» του Χίτλερ, βιβλία του Μιχαλολιάκου, περιοδικά και την εφημερίδα «Χρυσή Αυγή» που ήταν τότε 15ήμερη. Την εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος που τότε χρησιμοποιούσε η Χ.Α.
Πρ: Και τί έγινε αφού άλλαξε η δοκιμασία των πυρήνων;
Μάρ.Ε: Το καλοκαίρι του 2005. Τότε πλέον θεωρούμαστε δόκιμα μέλη. Μας δόθηκαν ταυτότητες, παραλληλόγραμμες, λίγο μεγαλύτερες από την αστυνομική, με τον μαίανδρο σε κόκκινο χρώμα, ονοματεπώνυμο και αριθμό και την ένδειξη “Δ”, δηλαδή δόκιμος, το πιο χαμηλό επίπεδο κάποιου που βρίσκεται στη Χ.Α.
Πρ: Άλλου είδους εκπαίδευση γινόταν;
Μάρ.Ε: Σε εμένα προσωπικά όχι, σε άλλους ναι. Τα άκουγα, τα έβλεπα. Εγώ δεν συμμετείχα λόγω της φύσης μου, αλλά είχα άμεση γνώση σε κάποια τέτοια θέματα. Από ομιλίες μεγάλων στελεχών ενώπιόν μου, ότι γίνονταν νυχτερινές πεζοπορίες σε βουνά γύρω από την Αθήνα, ιδεολογικός προσανατολισμός μαζί με πεζοπορίες, αναρριχήσεις, καταρριχήσεις, με μαχαίρια, μαθήματα σφαγής, εξουδετέρωσης εχθρού. Ήμουν παρών όταν ο Μίχος ακύρωσε ένα μάθημα σφαγής, πώς να χρησιμοποιούν τα μαχαίρια, χτυπώντας στις αρτηρίες κ.λπ.
Πρ: Παρακολουθήσατε κάποια από αυτές τις εκπαιδεύσεις;
Μάρ.Ε: Όχι. Λόγω της φύσης μου. Είμαι γυναίκα και η ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού δεν το επιτρέπει. Ρώτησα και μου έδωσαν αυτή ακριβώς την απάντηση. Ήμουν παρούσα σε σχετικό τηλεφώνημα του κ. Μίχου πού έδωσε αυτή την απάντηση. Έβλεπα σε προσωπικές στιγμές να δείχνουν και να καθαρίζουν όπλα. Τον Κασιδιάρη, τον Γιάννη Βουλδή και Ζαφειρόπουλο. Όπλα με γεμιστήρα. Αυτά ξέρω περί όπλων. Ήταν σαφές ότι όλοι από τους μεγαλόσχημους κουβαλούσαν όπλα.
Πρ: Σαφές γιατί;
Μάρ.Ε: Φαινόταν μέσα από μπουφάν, ή από τα τσαντάκια που κουβαλούσαν. Στις προσωπικές μας στιγμές στα γραφεία υπήρχαν. Αν δεν γινόταν εκεί ευθέως αντιληπτό, μετά, σε έναν καφέ, εκεί φαινόταν.
Πρ: Ποιους είδατε να φέρουν;
Μάρ.Ε: Αυτούς που ανέφερα. Το λέω με βεβαιότητα.
Πρ: Ήσασταν δόκιμο μέλος, μετά τί ακολούθησε;
Μάρ: Μέχρι και την επέτειο των Ιμίων 2006 συνέχισε η ιδεολογική μου κατάρτιση. Για επαγγελματικούς λόγους έλειψα ένα χρονικό διάστημα και δεν πήγαινα σε μαθήματα, γιατί πήγα στην επαρχία. Αρχές του 2006 επιστρέφω στην Αθήνα και πάω στην εκδήλωση των Ιμίων μετά από τηλεφώνημα. Στην επαρχία, όσο ήμουν, υπήρχε έλεγχος αν αγόραζα την εφημερίδα, αν άλλαξαν οι απόψεις μου. Με έλεγχαν τηλεφωνικά. Όταν γύρισα, τα γραφεία ήταν πλέον στην Σωκράτους. Τα άλλα τα είχαν κάψει. Πλέον ήταν πιο πολύς κόσμος στα γραφεία και ο κόσμος ήταν πιο αγριεμένος. Υπήρχε εξωστρέφεια. Γινόντουσαν μικρές συμπλοκές συνέχεια και μοίρασμα φυλλαδίων. Στην εκδήλωση που πήγα στην επέτειο των Ιμίων, για παράδειγμα, κάποιος τραβούσε φωτογραφίες και έφαγε πάρα πολύ ξύλο για να του πάρουν τη μηχανή. Όποιος δεν συμφωνούσε με τις απόψεις τους, Έλληνας ή έγχρωμοι γενικά, έτρωγαν ξύλο. Αυτά γινόνοντουσαν από την αρχή που ήμουν αλλά μετά σε υπερβολικό βαθμό πλέον. Από το 2006 στα νέα γραφεία, πλέον, ίσχυαν αυτά, μέχρις ότου έφυγα. Πριν τις εκλογές του 2010, μετά τα επεισόδια του Αγίου Παντελεήμονα, που έφυγα. Τότε άρχισαν να τραβάνε επισήμως μαχαίρια.
Εξαναγκάστηκα να παρευρίσκομαι και κατάφερα μετά από κάποιο καιρό να απεγκλωβιστώ. Έφερα συνέχεια δικαιολογίες επαγγελματικής ζωής, σε αυτόν που είχε αναλάβει να με επιτηρεί, που ασκούσε πολύ μεγάλη πίεση. Το βασικό ήταν να μην φύγω. Κοιτούσαν αν φέρομαι σύμφωνα με τις αρχές του εθνικοσοσιαλισμού, ποιους συναναστρέφομαι. Από το 2006 μέχρι το 2010 δεχόμουν πίεση, ιδίως από το 2006 που σταμάτησα να πηγαίνω τακτικά στα γραφεία. Απεγκλωβίστηκα με το να εξαφανιστώ από το ιδιόκτητο σπίτι μου, από τη δουλειά μου. Η Αλεξάνδρα η Μπάρου είχε αναλάβει να με επιτηρεί, αρχικά ήπια και μετά πολύ άγρια. Π.χ. ήρθε στην προσωπική μου επιχείριση και έβγαλε στα ιντυμίντια φωτογραφίες μου με στοιχεία προσωπικά χρυσαυγιτών, μου είπε εμείς τα βάζουμε για να μαζεύονται.
Πρ: Τακτικό μέλος είχατε γίνει;
Μάρ.Ε: Ναι βέβαια. Δεν υπήρχε επίσημη μετάβαση. Ρώτησα και μου είπαν ότι ανάλογα των καθηκόντων που αναλαμβάνεις και την πίστη σου στη Χ.Α., δέχεσαι τις τιμές των κατωτέρω σου. Εγώ κυρίως βρισκόμουν στον χώρο υποδοχής, όπου ερχόντουσαν οι περίεργοι. Κατάρτιζα λίστες ονομάτων, βιβλίων που αγόραζαν. Ενημέρωνα σχετικά τον κ. Κασιδιάρη.
Πρ: Εσείς προσωπικά από το 2006 ως το 2010 λάβατε μέρος σε παράνομη ενέργεια;
Μάρ.Ε: Είναι πιο σύνθετο. Μπορούσαμε να κληθούμε σε απλή εκδήλωση και να εξελιχθεί σε έκτροπα. Π.χ. στο Εφετείο, το 2010. Ήμουν εκεί. Στο μεγάλο περιστατικό, ήταν χειμώνας. Κληθήκαμε στα πλαίσια μιας ομάδας «αγανακτισμένων κατοίκων» με πρώτη την ομάδα της Ομόνοιας. Πήγαμε και ήταν 3 υποτιθέμενοι κάτοικοι Ομόνοιας, που δεν είχα ξαναδεί. Μαζευτήκαμε στην πλατεία και μοιράζαμε φυλλάδια. Όσοι περνούσαν και αντιδρούσαν ή έβγαζαν φωτογραφίες έτρωγαν ξύλο. Ο Ηλίας πήγε σε γύρω καφετέριες και υποχρέωνε όποιον είχε βγάλει φωτογραφίες να τις σβήσει. Επισημάνθηκε ότι κατεβαίνουν χρυσαυγίτες και έγινε μάχη στο εφετείο με αλλοδαπούς. Έγινε μάχη, γκρεμίστηκαν τοίχοι και δέντρα. Υπήρχε πολλή μεγάλη μανία. Τους κλωτσούσαν. Ήταν οι Παναγιώταρος, Βουλδής, Γεωργακάκης, Μίχος, Λαγός, όλοι όλοι όλοι ήμασταν εκεί.
Πρ: Τί έκαναν αυτοί;
Μάρ.Ε: Ο Ζέρβας, ο Βουκελάτος και άλλοι ανέβηκαν στην ταράτσα της δικής μας πλευράς και εκτόξευαν μικρά πυρομαχικά με σκάγια. Γινόταν μάχη.
Πρ: Ο Μιχαλολιάκος ήταν παρών;
Μάρ.Ε: Δεν είμαι βέβαιη. Σε τέτοια περιστατικά, που ήταν βέβαιο ότι θα εξελισσόταν η φάση, δεν ήταν παρών. Ήταν στην αρχή, έδινε το παρών, και μετά εξαφανιζόταν. Δεν μας καλούσαν για να κάνουμε πόλεμο αλλά αρχικά δήθεν για να μοιράσουμε φυλλάδια. Και εξελισσόταν αλλιώς.
Πρ: Πόσοι ήσασταν στην Ομόνοια στο περιστατικό που λέτε;
Μάρ.Ε: Γύρω στα 100-150 άτομα.
Πρ: Ποιος είπε «πάμε από εδώ» στο [παλαιό] Εφετείο;
Μάρ.Ε: Οι εντολές αυτές ήταν συνήθως από τον Γερμενή, τον Παναγιώταρο ή τον Κασιδιάρη. Ανάλογα με το κλιμάκιο. Δεν υπήρχε μια εντολή, η εντολή ήταν «περπατάμε και κρατάμε τις θέσεις μας». Το πού μας οδηγεί ο επικεφαλής δεν το ξέραμε. Ηταν όμως προφανές ότι θα πέσει ξύλο, εκεί πήγαινε το πράγμα, ήδη είχαν χτυπηθεί πολλοί ξένοι και άτομα που φωτογράφιζαν στην πλατεία.
Πρ: Καθένας που έβλεπε έναν αλλοδαπό τον χτυπούσε;
Μάρ.Ε: Ναι. Ήταν γενική εντολή. Σ’ όποιον δεν άρεσε, να πήγαινε σπίτι του έλεγαν. Σαν συμπεριφορά, το να χτυπούσε κανείς αλλοδαπούς κλπ, ήταν κάτι που το επικροτούσαν. Υπήρχε γενική εντολή από τον αρχηγό. Το ξέρω από την εμπειρία μου. Το έλεγε ο Κασιδιάρης, ότι η γραμμή ήταν αυτή. Δεν θα μπορούσε να φτάσει σε εμένα από τον ίδιο τον αρχηγό, ήμουν πολύ χαμηλόβαθμη. Τετοιες οδηγίες είχα ακούσει από τον Κασιδιάρη και άλλους. Η συμπεριφορά εκεί ήταν πάγια, σαν να είχαμε μάθημα, έπρεπε κάθε βδομάδα να λέμε τις ιστορίες μας κακοποίησης κάποιου στον δρόμο. Στο εντευκτήριο, στην κουζίνα, παντού, αφηγούμασταν τις επιτυχίες μας. Εγώ δεν είχα κάτι να αφηγηθώ. Αλλά γνώριζα μια κοπέλα που της έσπασαν τα 2 χέρια, σε βαγόνι στον ηλεκτρικό. Τυχαία την ήξερα αυτή. Και τη συνάντησα και άκουσα την ιστορία της, που ήδη την είχα ακούσει στο εντευκτήριο.
Πρ: Ξέρετε να έχει χτυπηθεί κάποιος επειδή δεν ακολούθησε τη γραμμή;
Μάρ. Ε: Ναι. Θυμάμαι να φεύγει κάποιος τρέχοντας και να τον κυνηγάει ο Βουλδής. Ο Βουλδής έβαλε δυνατά μουσική και τον χτύπησε με ένα ρόπαλο, ένα ραβδί. Τον τιμώρησε. Δεν έκανα κάτι γιατί πάγωσα. Ήθελα πια να φύγω. Αυτό έγινε το 2006, αρχές. Τότε ξεκίνησα να τα παρατηρώ όλα αυτά. Τον άνθρωπο αυτό τον χτύπησαν γιατί ήταν ώρα να γίνει άνθρωπος, σύμφωνα με τον Βουλδή, που ήταν ο επιτηρητής του προφανώς. Είχα ρωτήσει και αυτή ήταν η απάντηση.
Πρ: Αυτό σαν εικόνα σας προβλημάτισε;
Μάρ Ε: Σοκαρίστηκα πάρα πολύ. Πλέον δεν μπορούσα να είμαι εκεί.
Πρ: Μα αυτά έγιναν αρχές του 2006 και φύγατε το 2010.
Μάρ.Ε: Ναι γιατί υπήρχε πίεση και έλεγχος. Όταν έπαιρνε τηλέφωνο ο Κασιδιάρης και μου λεγε να είσαι εκεί, δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, εκτός και αν εξαφανιζόμουν για επαγγελματικούς λόγους.
Πρ: Απειλές δεχθήκατε αφού φύγατε;
Μάρ.Ε: Μετά το 2010 που έφυγα, μετά τη δολοφονία του Φύσσα. 10 μέρες μετά. Τότε άρχισα να βλέπω πρόσωπα από τα παλιά μπροστά μου, σε περιοχές που κανονικά δεν τα έβλεπα. Με έπαιρναν και τηλέφωνα. Μέχρι που μια φορά με πήραν τηλ. και ακουγόταν πάρα πολύ δυνατά κλασική μουσική. Αυτά γινόντουσαν επειδή δεν μπορεί να φύγει κάποιος από τη Χ.Α.
Πρ: Από το 2010-2013 δεχθήκατε απειλή;
Μάρ.Ε: Κατάφερα τότε να εξαφανιστώ. Μετά σκότωσαν τον Φύσσα. Όταν κάποιος έχει φύγει, εναντίον του βγαίνει εντολή, συνήθως ξυλοδαρμού. Η εντολή αυτή δεν φεύγει. Οποιοσδήποτε μικρότερος ξέρει ότι όπου με βρει θα πρέπει να μου σπάσει τα πόδια. Το ξέρω αυτό, π.χ. στην εκδήλωση των Θερμοπυλών άκουσα τον Κασιδιάρη να το λέει για άτομο.
Μετά μεταφέρθηκε το μέτωπο στον Άγιο Παντελεήμονα, όπου όντως υπήρχαν κάτοικοι. Πήγα σε χαλαρή συγκέντρωση, με μεγάλη αστυνομική δύναμη. Στη δεύτερη συγκέντρωση στη Βίλλα Αμαλίας από μετανάστες και υποστηρικτές τους, η Χ.Α. αποφάσισε να κάνει αντισυγκέντρωση. Δεν μπορούσα να μην πάω. Με πήρε ο Κασιδιάρης για να πάμε για μάχη. Ήταν εκεί 15 νεαροί και ο Κασιδιάρης και αποχωρούσαν. Μου έδωσε έναν ανήλικο, 15-16, και έναν μεγαλύτερο, τον Παναγιώτη Μικρό, μας έδωσαν ρόπαλα και κράνη και μας έβαλαν να βαστήξουμε ένα συγκεκριμένο στενό. Συνειδητοποίησα ότι στη Βίλλα Αμαλίας ήταν 5.000 άτομα. Κατάλαβα ότι ήταν τρόπος για να με φάνε. Είναι εύκολο να γίνεις ήρωας για τη Χ.Α.
Έτσι αποφάσισα να εξαφανιστώ, μαζί τους θάνατος και χώρια τους ξύλο. Επέλεξα να φύγω. Όταν συνειδητοποίησα τί συμβαίνει, ότι ήμουν με δυο μικρούς, αφού ήμουν υποτίθεται επικεφαλής της ομάδας, τους διέταξα να πετάξουν τα ρόπαλα, βάλαμε τον μικρό σε ένα ταξί και με τον άλλο κάναμε ότι είμαστε ζευγάρι και ότι φιλιόμαστε για να μπορέσουμε να περάσουμε μέσα από τις τάξεις των αναρχικών.
Pingback: Προστατευόμενη μάρτυρας Ε: “Μαχαίρια, όπλα, μαθήματα σφαγής και ναζισμός” – Η Χρυσή Αυγή από τα μέσα – papaioannou-giannis.net