(Κείμενο: Εργατική Αλληλεγγύη, 6/6/2018)
Μια από τις πιο μαζικές και ζωντανές συζητήσεις του φετινού Μαρξισμού 2018 ήταν αυτή για την δίκη της Χ.Α. Σε αυτή τη σελίδα σας παρουσιάζουμε τα βασικά σημεία από τις εισηγήσεις των δικηγόρων της πολιτικής αγωγής του αντιφασιστικού κινήματος.
Τάκης Ζώτος:
“Θα προλάβουμε να τους βάλουμε φυλακή; Πως απαντάμε στην απειλή, η άνοδος της ακροδεξιάς σε κάποιες χώρες της Ευρώπης να δώσει νέα ώθηση στην Χ.Α, να δούμε ξανά τα τάγματα εφόδου στο δρόμο; Αυτά είναι τα ερωτήματα που μπαίνουν σήμερα από πολύ κόσμο.
Η Χ.Α είναι μια από τις εξαιρέσεις σε σχέση την άνοδο της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Στις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2012 και μετά το ποσοστό της Χ.Α παραμένει κολλημένο ενώ σε απόλυτο αριθμό έχει χάσει 70.000 ψήφους. Δημοσκοπικά, εκεί που τότε έφτανε διψήφια νούμερα, 15% κλπ, σήμερα παραμένει σε μονοψήφια νούμερα. Οι επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου έχουν μειωθεί γιατί οργανωτικά η Χ.Α δεν είναι πια αυτό που ήταν πριν το 2013. Τότε είχε 71 γραφεία, σήμερα έχει 20. Τέλος, η οργανωτική της συσπείρωση και η δυνατότητά της να προοσεγγίζει και να συσπειρώνει κόσμο και στελέχη έχει περιοριστεί. Υπάρχει αποσυσπείρωση σε επιπεδο μελών αλλά και υψηλών στελεχών και βουλευτών που την εγκαταλείπουν.
Αλλά πώς συνέβησαν όλα αυτά;
Έχει σημασία τι απάντηση δίνει η ίδια η Χ.Α σε αυτό το τελευταίο ερώτημα: Ο Μιχαλολιάκος αναγκάστηκε να απαντήσει δημόσια ότι η διαφορά στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες είναι ότι έχουμε μια δίκη σε εξέλιξη. Και έχουμε κάποιους που όπου πάμε να κάνουμε μια δημόσια εκδήλωση μας εμποδίζουν με συγκεντρώσεις, μας αποκλείουν από τη δημόσια τηλεόραση, μας έχουν αναστείλει τη χρηματοδότηση; Ποιος τα κάνει όλα αυτά; Οι αντιφασίστες.
Έχουμε πετύχει σαν αντιφασιστικό κίνημα να απομονώσουμε πολιτικά την Χ.Α και αυτό το πετύχαμε με τη δύναμη και τη μαζικότητα του κόσμου. Από το 2013 και μετά όταν η οργή του κόσμου ξεχύθηκε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και ο Σαμαράς αναγκάστηκε να τους πάει στη δίκη. Αλλά και πρόσφατα στον Ασπρόπυργο, στην τελευταία απόπειρα να βγάλουν ξανά τάγματα εφόδου τους σταματήσαμε με δύο τεράστια συλλαλητήρια που ανάγκασαν την αστυνομία να συλλάβει τους φασίστες.
Απέναντι στην απόπειρα των χρυσαυγιτών να ξαναβγάλουν τα τάγματα εφόδου με επιθέσεις τύπου Φαβέλας, η απάντηση δεν είναι το κίνημα να προσπαθήσει να απαντήσει και αυτό με καταδρομικές επιθέσεις. Δεν είναι, από την άλλη, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, “αφήστε τα δικαστήρια να κάνουν τη δουλειά τους”. Ξέρουμε ότι τόσα χρόνια η Χ.Α είχε την κάλυψη του δικαστικού μηχανισμού, χρειάστηκε η παρέμβαση του αντιφασιστικού κινήματος για να υπάρξει δίκη.
Η δίκη θα τελειώσει και τα αποτελέσματα μπορούν να είναι καταδικαστικά. Αλλά για να γίνει αυτό έχουμε δουλειά να κάνουμε συνεχίζοντας την πολιτική απομόνωσης της Χ.Α. Χρειάζεται αυτό που έχει γίνει σε κάποιους δήμους, να έχουν κηρύξει ανεπιθύμητη την Χ.Α να το απλώσουμε παντού, να έχουμε καταδικαστικά ψηφίσματα παντού. Να συνεχίσουμε την ενωτική δουλειά, το ενιαίο μέτωπο με όλο τον κόσμο της αριστεράς, όχι μόνο στη δίκη, αλλά με ενωτικές κινητοποιήσεις όπου πάνε να εμφανιστούν δημόσια οι φασίστες”.
Κώστας Παπαδάκης:
“Διανύσαμε την πιο ενδιαφέρουσα χρονιά στη δίκη της Χ.Α αλλά ταυτόχρονα και την πιο επικίνδυνη, από την άποψη ότι το τι συμβαίνει μέσα στα δικαστήρια επηρεάζεται από τι συμβαίνει έξω από αυτά.
Η δίκη προχωράει και θα τελειώσει. Βρίσκεται σήμερα σε ένα ώριμο στάδιο και έχει αναδείξει σχεδόν το σύνολο των αποδεικτικών στοιχείων εκείνων τα οποία προοιωνίζουν την καταδίκη των ηγετικών στελεχών της Χ.Α. Η αξία των αναγνωστέων είναι ότι περιέχει στοιχεία που έχουν κατασχεθεί από τους ίδιους είτε από σκληρούς δίσκους είτε από τηλεφωνικές συνομιλίες.
Και αν αυτή διαρκεί πολύ, πέρα από τις γνωστές καθυστερήσεις λόγω διαφόρων κωλυμάτων, έχει να κάνει και με το ότι έχει ένα εξαιρετικό μέγεθος όγκου, που είναι αναγκαίος: Αν θέσουμε το ερώτημα ποια είναι η προτεραιότητα σε αυτήν την δίκη, η απάντηση είναι να δικαστεί η ηγεσία και ο Μιχαλολιάκος, γιατί η καταδίκη των ρουπακιάδων και όλων αυτών που έχουν συλληφθεί με τα ρόπαλα και τα μαχαίρια, είναι αυτονόητη, είναι δεδομένη – και άλλο που δεν θέλει η ηγεσία της Χ.Α να καταδικαστούν αυτοί μόνο.
Δεν είναι αδιάφορα όμως αυτά που συμβαίνουν έξω από τη δίκη. Το Νοέμβρη του 2017 είχαμε μια τραμπούκικη επίθεση στην δικηγόρο Ευγενία Κουνιάκη απέναντι μάλιστα από το Εφετείο από μια ομάδα δραστών που ουδέποτε συνελήφθη. Λίγο αργότερα είχαμε την επίθεση στην Φαβέλα και μετά τις συλλήψεις της «Κρυπτίας» και του «Combat 18». Είχαμε επίσης τις επιθέσεις την 25η Μαρτίου στο Γαλάτσι και την Καλλιθέα, και μόλις χθες την φασιστική επίθεση στον Μπουτάρη.
Αυτά τα ζητήματα δεν μπορεί να τα απαντήσει η δίκη αλλά μόνο το κίνημα. Όπως και το ζήτημα της πολιτικής ανοχής που αφήνει τους χρυσαυγίτες να ποζάρουν στα Καστελόριζα ή το ζήτημα ότι κυριαρχούν στην πολιτική ατζέντα ζητήματα εθνικιστικά που είναι φυτώριο για τη δράση των δολοφονικών συμμοριών των ναζιστών. Πρόκειται για ζητήματα στα οποία το κίνημα πρέπει να απαντήσει γιατί όσο δεν το κάνει τέτοιου είδους επιθέσεις θα εκδηλώνονται. Οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί και δεν πρέπει να τους υποτιμήσουμε.
Είμαστε η φωνή του κινήματος μέσα στα δικαστήρια και αυτόν τον αγώνα θα τον δώσουμε μέχρι το τέλος, ξέρουμε τι σημάνει αστικά δικαστήρια και γι’ αυτό επιδιώξαμε άλλωστε να είμαστε και εκεί. Είναι ανάγκη τον αντιφασιστικό αγώνα να τον δώσουμε με ενότητα και ταξική συμμαχία (δεν είναι δυνατό να γίνονται χωριστές εκδηλώσεις σε κορυφαίες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις) μαζί με τα συνδικάτα και τους κοινωνικούς φορείς, μέσα κι έξω από τα δικαστήρια και πιστεύω έτσι θα πετύχουμε”.
Θανάσης Καμπαγιάννης:
“Πρόκειται για μια δίκη που είχε κρίσιμες καμπές. Η πρώτη ήταν εκείνη των ενστάσεων και της νομιμοποίησης της πολιτικής αγωγής. Εκεί είχαμε τη σημαντικότερη νίκη. Πετύχαμε η πολιτική αγωγή να μην παρίσταται μονάχα για τα επιμέρους αδικήματα αλλά και για την εγκληματική οργάνωση, ότι οι επιθέσεις δηλαδή τελέστηκαν στα πλαίσια της οργανωμένης δράσης μιας εγκληματικής οργάνωσης Χ.Α. Αυτό μας έδωσε τη δυνατότητα να παρεμβαίνουμε πολύ πέρα από τα επιμέρους αδικήματα και ήταν καταλυτικό για την εξέλιξη της υπόθεσης.
Η δεύτερη καμπή ήταν αυτή των μαρτύρων κατηγορίας. Ήταν μια πρόκληση, μια μάχη όλοι αυτοί οι άνθρωποι να μη φοβηθούν και να έλθουν να πούνε την αλήθεια. Δεν ήταν αυτό αυτονόητο για τους αυτόπτες μάρτυρες, για τους μετανάστες, τα ίδια τα θύματα, να έλθουν και με ακάλυπτα τα πρόσωπά τους να υποδείξουν τους δράστες. Τη μάχη αυτήν την κερδίσαμε, την κέρδισαν οι μάρτυρες μέρα τη μέρα, παρότι είχαν να αντιμετωπίσουν τα «τάγματα υπεράσπισης», όπως τα έχει χαρακτηρίσει η Εφημερίδα των Συντακτών. Πετύχαμε να υπάρχουν μάρτυρες πριν από την περίοδο 2012-13, να πάμε στο 1998 και να δοθεί η πολύχρονη διάσταση της εγκληματικής δράσης της Χ.Α.
Είμαστε στη φάση των αναγνωστεών που επίσης είναι μια κρίσιμη μάχη καθώς η υπεράσπιση προσπαθεί να σταματήσει την ανάγνωση εγγράφων και βίντεο γιατί αποκαλύπτουν την κάθετη δράση της εγκληματικής οργάνωσης από την ηγεσία στο τάγμα εφόδου. Αλλά αποτυγχάνει σε αυτήν της την προσπάθεια. Δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν την αδράνεια των κρατικών αρχών. Αν είχαμε μείνει σε αυτά που είχε αποδελτιώσει η αστυνομία δεν θα ακούγονταν ποτέ όλες αυτές οι αποκαλυπτικές συνομιλίες. Η παρουσία μας ήταν καταλυτική ώστε οι κρίσιμες αποδελτιώσεις να αναγνωστούν στο δικαστήριο, αλλιώς το αποδεικτικό ύλικο θα ήταν αδύναμο.
Ακολουθεί η επόμενη φάση των μαρτύρων υπεράσπισης, οι οποίοι δεν είναι μάρτυρες πραγματικών περιστατικών που να μπορούν να αλλάξουν την εικόνα για το πως έγιναν και οργανώθηκαν οι επιθέσεις. Μετά, η κρίσιμη φάση των απολογιών όπου η υπεράσπιση θα κληθεί να επιλέξει εάν θα φέρει τα ηγετικά στελέχη και το Μιχαλολιάκο να απολογηθούν στο εδώλιο. Και στο τέλος οι εισαγγελείς θα κληθούν να τοποθετηθούν τι προτείνουν ως λήξη αυτής της υπόθεσης και το δικαστήριο να αποφασίσει.
Εκεί το κράτος θα ανοίξει τα χαρτιά του. Αν η αντιμετώπιση θα είναι ότι αυτή η εγκληματική οργάνωση μετά από αυτήν τη συγκλονιστική αποδεικτική διαδικασία, θα μπορεί να επιστρέψει στην πολιτική ζωή καθαρμένη από τις δολοφονικές της επιθέσεις, με τα χρήματα της αναστολής της κρατικής χρηματοδότησης στον τραπεζικό της λογαριασμό ή αν η αντιμετώπιση θα είναι ότι υπάρχει εγκληματική οργάνωση και ποιοι ακριβώς είναι και μέχρι πόσο ψηλά πάνε. Εκείνη τη στιγμή η φωνή της κοινωνίας και η παρέμβαση του κινήματος θα είναι καταλυτική, αυτή η στιγμή πλησιάζει και το αντιφασιστικό κίνημα θα πρέπει να προετοιμάζεται με τη μαζική του δράση από τώρα”.