“Αυτοί που μάτωσαν”: Η μακρόσυρτη κρίση της Χρυσής Αυγής

(Κείμενο: JailGoldenDawn, 13/10/2017)

Η αποχώρηση του Μίχου από τη Χρυσή Αυγή μπορεί να μην ήταν κεραυνός εν αιθρία, ωστόσο συγκλόνισε τον πυρήνα των μελών και στενών υποστηρικτών της οργάνωσης.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που υπέδειξαν την ομοιότητα της δήλωσης ανεξαρτητοποίησης του Μίχου (26/9/2017) με αυτή του Κουκούτση λίγους μήνες νωρίτερα (4/3/2017), ιδίως την αναφορά σε “όψιμους εθνικιστές”.

Σύμφωνα με τον Μίχο, η ηγεσία της Χρυσής Αυγής “έδωσε το δικαίωμα στους εχθρούς ουσιαστικά του κινήματος να δυναμώσουν και από την μία να αλώσουν τον κομματικό μηχανισμό κι από την άλλη έπαψε να αφουγκράζεται όλους αυτούς που <<μάτωσαν>> για να φτάσει η Χ.Α εκεί που έφτασε.Ισως μάλιστα κάποιοι να μην επιθυμούν και την εκλογική επιτυχία του κινήματος. Δόθηκε βήμα σε τυχοδιώκτες,αλλοιθωρίζοντες καιροσκόπους και τυχάρπαστους όψιμους εθνικιστές της πλάκας και της αρπαχτής” (σσ: τηρείται η ορθογραφία του πρωτοτύπου).

Πρόκειται, όντως, για πανομοιότυπη δήλωση με την αναφορά του Κουκούτση στη δική του δήλωση ανεξαρτητοποίησης ότι: “στο διάβα του χρόνου στο κίνημα παρείσφρυσαν και κάποιοι όψιμοι εθνικιστές, γυρολόγοι της πολιτικής, παλαιάς κοπής κομματάρχες απομεινάρια του πάλαι ποτέ “κατεστημένου” οι οποίοι συμμαχώντας με κάποιους ετερόκλητους αγράμματους ξερόλες δημιουργούν εμπόδια στο δυνάμωμα του κινήματος”.

Η εικόνα συμπληρώνεται από τις δύο συνεντεύξεις του Μίχου στην Real News και την Ελεύθερη Ώρα, στις οποίες λέει ξεκάθαρα ότι ο Μιχαλολιάκος βάζει στη Χρυσή Αυγή “αυτούς που μας έβαλαν χειροπέδες”, τους οποίους χαρακτηρίζει “σκουπίδια, “σκουλήκια” και “ρουφιάνους”.

Στις δηλώσεις τους, οι Κουκούτσης και Μίχος υποστηρίζουν από κοινού ότι: α) ξένα προς την “παλιά” Χρυσή Αυγή, “καιροσκοπικά” στοιχεία έχουν εισχωρήσει στον κομματικό μηχανισμό, β) κομμάτι παλιών στελεχών της Χρυσής Αυγής συμφωνεί με την επιχείρηση ανοίγματος μεθοδεύοντας την εκδίωξη στελεχων “που έχουν ματώσει” (στην Ελεύθερη Ώρα ο Μίχος φωτογραφίζει ανοιχτά τον Χρήστο Παππά) και γ) ο Μιχαλολιάκος δεν παρεμβαίνει, καλύπτοντας μ’ αυτό τον τρόπο την περιθωριοποίηση των αποχωρούντων.

Ειναι πλέον δεδομένο ότι τόσο ο Κουκούτσης όσο και ο Μίχος εξωθήθηκαν σε παραίτηση από τον Μιχαλολιάκο, αφού οι επιλογές επάνδρωσης των τοπικών ψηφοδελτίων τόσο στη Μεσσηνία όσο και στην Εύβοια σημαίνουν πρακτικά την περιθωριοποίηση των δύο παλιών στελεχών της Χρυσής Αυγής και την απώλεια της βουλευτικής τους έδρας. Έτσι, στην μεν Καλαμάτα η Κεντρική Διοίκηση προώθησε ως γραμματέα της τοπικής οργάνωσης το παλιό στέλεχος του ΛΑΟΣ Δημήτρη Σαρατσιώτη, πρώην αξιωματούχο της κυβέρνησης Παπαδήμου (!), στη δε Εύβοια για υποψήφιος βουλευτής προαλείφεται ο πρώην αστυνομικός διευθυντής Λάμπρος Χουλιαράς.

Αν αυτές είναι οι ομοιότητες των δύο αποχωρήσεων από τη Χρυσή Αυγή, ποιές είναι όμως οι διαφορές;

Από άποψη καθαρά αριθμητική, η αποχώρηση Κουκούτση είναι σημαντικότερη, αφού κόστισε στον Μιχαλολιάκο την τρίτη θέση στην κοινοβουλευτική κατάταξη, με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη να περνάει πλέον μπροστά από τη ναζιστική οργάνωση. Η αποχώρηση Μίχου έχει κοινοβουλευτικά μικρότερη σημασία, αφού η μείωση των εδρών από 17 σε 16 δεν αλλάζει την κοινοβουλευτική σειρά των κομμάτων (το ΚΚΕ διαθέτει 15 έδρες).

Η κοινοβουλευτική κατάταξη μετά την αποχώρηση του Μίχου.

Κι όμως από άποψη πολιτική και οργανωτική, η αποχώρηση Μίχου είναι απείρως πιο σημαντική από την αποχώρηση Κουκούτση. Ο Μίχος είναι ο χαρακτηριστικότερος αντιπρόσωπος του ανθρωπότυπου των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής στην ηγεσία της οργάνωσης, με την μοναδική εξαίρεση του Λαγού. Γι’ αυτό το λόγο εξάλλου στις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις του επαναλαμβάνει μονότονα την επίκληση στο “αίμα” και στους “δρόμους”:

“…έπαψε να αφουγκράζεται όλους αυτούς που <<μάτωσαν>> για να φτάσει η Χ.Α εκεί που έφτασε“… “Όχι, όμως, αυτούς που ήταν φοβισμένα ανθρωπάκια ή συντηρητικοί δεξιοί, που, οταν έμεις ματώναμε στους δρόμους, αυτοί δεν έδιναν σημασία…”, “και κυρίως όχι τους αγωνιστές βουλευτές, τους ανθρώπους που δώσανε το αίμα τους μια ζωή στην ΧΑ και έκαναν έναν αγώνα τίμιο…”, “Δεν μπορώ να μην τους σέβομαι όταν στο δρόμο είχαμε χύσει μαζί το αίμα μας”, “Και κάποιους «παλιούς» που λείπανε 15 χρόνια όταν εμείς αφήναμε τα κοκαλάκια μας στους δρόμους και τώρα γίνανε «εξουσία» κι αυτοί.”, “Έχουν δώσει πραγματικά το αίμα και τη ζωή τους. Και αποδείχτηκε αυτό με το πέρασμα των χρόνων”…

Είναι προφανές ότι αυτή την επίκληση στο αίμα μόνον ο Μίχος από τους δύο αποχωρήσαντες βουλευτές θα μπορούσε να την κάνει. Κι αυτό γιατί ο Μίχος δεν μιλάει μεταφορικά αλλά κυριολεκτεί: αναφέρεται στο αίμα των αντιπάλων της οργάνωσης στις επιθέσεις που ο ίδιος ως φυσικός αυτουργός συμμετείχε: στην Πάρο σε βάρος της Μαρίας Τρούλλου και του Σάββα Μαυρίδη, στην Ηλιούπολη στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Συνεργείο, κλπ. Ο Μίχος απευθύνεται στην καρδιά της οργάνωσης, στα τάγματα εφόδου της, με τρόπο που μόνο ο Λαγός θα μπορούσε να κάνει.

Αυτή είναι και η αιτία που η Χρυσή Αυγή προσπέρασε με ευκολία την αποχώρηση του Κουκούτση, όχι όμως και αυτή του Μίχου: ενδεικτικό αυτού είναι το γεγονός ότι το πρωτοσέλιδο της Χρυσής Αυγής μετά την αποχώρηση Κουκούτση δεν έκανε την παραμικρή νύξη. Αντίθετα το πρωτοσέλιδο μετά την αποχώρηση του Μίχου ήταν ένα πρωτοσέλιδο εσωκομματικής κρίσης.

Αριστερά το πρωτοσέλιδο της Χρυσής Αυγής 8/3/2017. Δεξιά το πρωτοσέλιδο 4/10/2017.

Οι μετασεισμοί της αποχώρησης Μίχου και των δηλώσεών του ήταν τόσο έντονοι στο εσωτερικό της Χρυσής Αυγής που ο Μιχαλολιάκος απαίτησε από τον Κασιδιάρη να “καθαρίσει” ο ίδιος την εσωκομματική αμφισβήτηση, τόσο με την ανάγνωση δήλωσης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και της Κεντρικής Επιτροπής, όσο και με συνέντευξη σε διαδικτυακό μέσο της Χρυσής Αυγής στοχεύοντας στην ηθική απαξίωση του Μίχου (“τον κυνηγάγαμε για να δώσει τη συνδρομή στο κόμμα”, κλπ).

Όμως τα προβλήματα της Χρυσής Αυγής δεν έχουν να κάνουν ούτε με “προσωπικές πικρίες” ούτε με τις αδιαμφισβήτητες βλέψεις του Κασιδιάρη για τη θέση του Αρχηγού. Η κρίση της Χρυσής Αυγής είναι βαθιά και μακρόσυρτη. Οι αιτίες της πρέπει να αναζητηθούν τόσο στην αντιφατικότητα του πολιτικού της σχεδίου όσο και στην ήττα που υπέστη η οργάνωση τον Σεπτέμβριο του 2013, καρπός της οποίας είναι η σε βάρος της ποινική δίωξη.

Όπως έχουμε ξαναγράψει, η Χρυσή Αυγή επιδιώκει να συνδυάσει την οικοδόμηση ταγμάτων εφόδου για την τρομοκράτηση και την εξόντωση των αντιπάλων της με τη βιτρίνα ενός νόμιμου πολιτικού κόμματος και τις οριοθετήσεις που αυτή αναγκαστικά επιτάσσει. Όσο η οργάνωση απολάμβανε ποινική ασυλία, η μορφή “κόμμα” αποτελούσε ένα αποτελεσματικό προκάλυμμα της εγκληματικής της δράσης. Ιστορικά τα φασιστικά και ναζιστικά κόμματα αντιμετώπιζαν την αντίφαση εγκληματικής οργάνωσης/πολιτικού κόμματος με τον καλπασμό προς την εξουσία, που έδινε την αίσθηση στους υποστηρικτές τους (συνήθως κατεστραμμένα μικροαστικά στρώματα αλλά και ασυνδικάλιστοι εργάτες, άνεργοι και λούμπεν) μιας επικείμενης γρήγορης “λύσης”. Η άρχουσα τάξη ήταν αυτή που στο τέλος παρέδιδε τον κρατικό μηχανισμό στο φασιστικό κόμμα. Μάλιστα στην περίπτωση του Χίτλερ, τυχόν αργοπορία κινδύνευε να οδηγήσει σε έκρηξη των αντιφάσεων που περιγράψαμε, με ενδεχόμενο αποτέλεσμα την αποδιάρθρωση του ναζιστικού κόμματος (μια διαδικασία που είχε αρχίσει ήδη τον Νοέμβριο του 1932, αλλά διακόπηκε με την όρκιση του Χίτλερ ως Καγκελάριου).

Η Χρυσή Αυγή, μετά τη δολοφονία Φύσσα και την έναρξη της ποινικής δίωξης, έχει βρεθεί εγκλωβισμένη στις αντιφάσεις της. Οι πάλαι ποτέ ισχυρισμοί των ηγετών της ότι σύντομα θα είναι “δεύτερο κόμμα” και “στο μέλλον γιατί όχι και πρώτο” (ο “καλπασμός” στον οποίο αναφερθήκαμε), τσακίστηκαν. Η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό δεν μπορούν να παρέμβουν αποφασιστικά, αν η οργάνωση δεν περάσει τον κάβο της ποινικής της περιπέτειας. Οι προσπάθειες της οργάνωσης να επανανομιμοποιηθεί έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με επίμονες αντιφασιστικές αντιδράσεις που τους έφραξαν το δρόμο. Και οι γκρίνιες ότι η Χρυσή Αυγή εξελίσσεται σε “ένα ΚΚΕ της ακροδεξιάς”, φράση που χρησιμοποιούν συστηματικά οι εξωκομματικοί και εσωκομματικοί αντίπαλοι του Μιχαλολιάκου, απλώνονται.

Ο Μιχαλολιάκος προσπαθεί να απαντήσει στις αντικρουόμενες πιέσεις που δέχεται η οργάνωση με μια διττή στρατηγική: αφενός διατήρηση του ναζιστικού της χαρακτήρα και των ταγμάτων εφόδου (που πλέον είτε αδρανούν είτε δρουν χωρίς τα διακριτικά του πολιτικού κόμματος), αφετέρου ελεγχόμενη μετάβαση σε μια “σοβαρή Χρυσή Αυγή” με τον ίδιο ως Αρχηγό. Όμως επειδή τα κουκιά είναι μετρημένα, ό,τι κερδίζει ο Αρχηγός σε πολιτική νομιμοποίηση, το χάνει σε παλιά στελέχη “που μάτωσαν” στους δρόμους. Για κάθε Χουλιαρά, χάνει έναν Μίχο. Για κάθε Σαρατσιώτη, χάνει έναν Κουκούτση. Υπάρχει ένα υλικό υπόβαθρο γι’ αυτή την αποτυχία, και δεν είναι άλλο από τη μειούμενη εκλογική επιρροή.

Κομβικό στοιχείο στο αφήγημα της οργάνωσης είναι ότι, παρά τις διώξεις και την απομόνωση, η Χρυσή Αυγή συνεχίζει να είναι τρίτη πολιτική δύναμη. Είναι ένα σημαντικό επιχείρημα, τόσο για να πείσει το δικό της ακροατήριο όσο και για να αλιεύσει στελέχη της ακροδεξιάς με την υπόσχεση μιας βουλευτικής έδρας. Ωστόσο, ακόμα και αυτό το στοιχείο έχει πλέον καταρριφθεί. Οι δημοσκοπήσεις που δημοσιοποιήθηκαν τον Σεπτέμβριο φέρνουν πλέον και επίσημα τη Χρυσή Αυγή στην τέταρτη θέση και με χαμηλότερα ποσοστά από αυτά του Σεπτέμβρη του 2015. Μόνον αξιοποιώντας τις αναγωγές των εταιρειών δημοσκοπήσεων (που φουσκώνουν τα ποσοστά όλων των κομμάτων), η Χρυσή Αυγή μπορεί να κρύβει την πραγματικότητα της πτώσης της εκλογικής της επιρροής.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, η Χρυσή Αυγή αναγκάζεται, κάτω από την διπλή πίεση της ποινικής δίωξης και του αντιφασιστικού κινήματος, να ρίξει ακόμα περισσότερο τον αντισυστημικό της μανδύα και να αποκαλύψει την πραγματική της φύση: την βαθιά διασύνδεσή της με επιχειρηματίες (βλέπε τις απανωτές παρεμβάσεις της οργανωσης μέσω του Λαγού υπέρ του Βαγγέλη Μαρινάκη), με αξιωματούχους του κρατικού μηχανισμού (περιπτώσεις αστυνομικού Χουλιαρά, εφέτη Δαδινόπουλου, στρατοδίκη Μακρόπουλου, κλπ), με την Εκκλησιαστική ιεραρχία (την οποία παλιότερα καθύβριζε, ενώ τώρα έχει μετατραπεί σε σκυλάκι της) και με το παλιό πολιτικό σύστημα (οι συμπάθειες προς το σύστημα Μητσοτάκη δεν μπορούν να κρυφτούν και κοστίζουν ήδη στην οργάνωση αποχωρήσεις στελεχών της, όπως αυτή του Δημήτρη Σταθάκη, πρώην υποψήφιου αντιπεριφερειάρχη στα Χανιά).

Βέβαια, η οργάνωση δεν ξεχνά να υπενθυμίσει τη συνεχιζόμενη ύπαρξη των ταγμάτων εφόδου (επιθέσεις στο Πέραμα, στον Πειραιά σε εργάτες της ΠΕΝΕΝ, στον Ασπρόπυργο, κλπ) για να στείλει μήνυμα ισχύος σε φίλους και εχθρούς. Αλλά όπως έδειξε η επίθεση στον Αλέξη Λάζαρη από τάγμα εφόδου της οργάνωσης, οι εγκληματικές αυτές δράσεις καταλήγουν σε περαιτέρω απομόνωση, με στελέχη της όπως ο Χρήστος Ζέρβας να οδηγούνται στη φυλακή.

Όσο οι αντιφάσεις που περιγράψαμε δεν θα λύνονται με θετικό τρόπο, η Χρυσή Αυγή θα χάνει ερείσματα που είχε χτίσει, όπως συνέβη με τους λιγοστούς διεθνείς της συμμάχους, τους Fiore, Voigt και Griffin με τους οποίους ο Μιχαλολιάκος είχε συστήσει το “Alliance for Peace and Freedom”, ένα ευρωπαϊκό κόμμα όσων νεοφασιστών και νεοναζί δεν γίνονται αποδεκτοί ούτε από τη Λεπέν. Πλέον ούτε αυτοί δεν θέλουν να συνομιλούν με την ελεγχόμενη ως εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή: ο Μιχαλολιάκος κρίνεται ως απολύτως τοξικός για κάθε εχέφρονα εθνικιστή, φασίστα ή επίδοξο νεοναζί της Ευρώπης.

Και μέσα σ’ όλα αυτά, η ολοκλήρωση της δίκης δεν φαίνεται πλέον τόσο μακρινή όσο φαινόταν το 2015. Σύντομα, σε κάποια στιγμή μέσα στο 2018, “αυτοί που μάτωσαν”, οι μικρομεσαίοι δηλαδή στρατιώτες της οργάνωσης που έβαψαν τα χέρια τους με αίμα για λογαριασμό του Αρχηγού, θα κληθούν να απολογηθούν. Οι επιλογές τους μπορεί να είναι μοιραίες για τη Χρυσή Αυγή.

—————————

Διαβάστε ακόμα:

6 thoughts on ““Αυτοί που μάτωσαν”: Η μακρόσυρτη κρίση της Χρυσής Αυγής

  1. Καλησπέρα σας. Κατά τη γνώμη μου έχει ενδιαφέρον και η επίθεση Κασιδιάρη στον ευρύτερο ακροδεξιό χώρο, όπως στα έντυπα Στόχος και Μακελειό. Πού οφείλεται αυτό σύμφωνα με την άποψή σας;

  2. Ναι, σωστά, η ΧΑ όφειλε να απαντήσει στις επιθέσεις Μακελειού και Στόχου (συμπληρωματικά αναφέρω το εξώφυλλο του Στόχου που επιτήθεται στον Καιάδα -«βουλευτής της ΧΑ έβγαλε σατανιστικό δίσκο)». Για να θέσω ορθότερα το ερώτημα, ποιός ο λόγος των επιθέσεων Στόχου και Μακελειού στη ΧΑ; Η εξέλιξη της δίκης ίσως;

    • Η Χρυσή Αυγή είναι πολύ “στενή” για να είναι ηγεμόνας στον ακροδεξιό χώρο. Για μια περίοδο, τόσο ο Χατζηπαρασκευάς όσο και ο Χίος επιχείρησαν να αποδεχθούν την πρωτοκαθεδρία Μιχαλολιάκου, αλλά έκαψαν τα δάχτυλά τους. Χοντροκομμένα, η ΧΑ δεν θέλει τους άλλους ακροδεξιούς συνεργάτες, αλλά υπηκόους. Και αυτό είναι αδύνατο να το δεχτούν οι υπόλοιποι, ειδικά με τα δεδομένα της υποδικίας (ο ναζισμός δεν τους χαλάει, τον είχαν καταπιεί αμάσητο στο παρελθόν).

  3. Για τους σχολαστικούς:
    Στον πίνακα με τις δημοσκοπήσεις υπάρχει λάθος στο μέσο όρο του ΣΥΡΙΖΑ.
    15,6+16,1+16,6+17,5 δίνει μέσο όρο 16,5 χοντρικά..

    • Επειδή, όπως έχετε καταλάβει, είμαστε λίγο σχολαστικοί, διορθώθηκε.

Leave a Reply to JGD Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.