Υπόμνημα Αμπουζίντ Εμπάρακ κατά αντιρρήσεων για την παράσταση πολιτικής αγωγής

xrysi_avgi_diki_2[Δημοσιεύουμε το Υπόμνημα που κατέθεσε ο Αμπουζίντ Εμπάρακ διά των συνηγόρων του κατά των αντιρρήσεων της υπεράσπισης για τη δήλωση παράστασής του ως πολιτικής αγωγής για το αδίκημα της εγκληματικής οργάνωσης και των κατηγορούμενων για συμμετοχή και διεύθυνση αυτής.]

Π ρ ο ς

το Α’ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών

ΥΠΟΜΝΗΜΑ

( για τα πρακτικά κατ΄ άρθρο 141 &2 ΚΠΔ)

Του πολιτικώς ενάγοντος Abouzid (Αμπουζίντ) EMBARAK (ΕΜΠΑΡΑΚ), του Embarak (Εμπάρακ) και της Oumelsaad (Ουμελσαάντ), υπηκόου Αιγύπτου, κατοίκου Κερατσινίου Αττικής,

ΕΠΙ

των αντιρρήσεων των κατηγορουμένων κατά της παράστασης πολιτικής αγωγής που υπέβαλα εναντίον όλων όσοι κατηγορούνται ως φυσικοί αυτουργοί της σε βάρος μου πράξης της απόπειρας ανθρωποκτονίας από κοινού (άρθρο 45 και 299 ΠΚ) και εναντίον όλων όσοι κατηγορούνται ως μέλη ή διευθυντές της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, στο πλαίσιο επιδίωξης των σκοπών της οποίας διαπράχθηκε η σε βάρος μου απόπειρα ανθρωποκτονίας (άρθρο 187 ΠΚ).

Ο πολιτικώς ενάγων Abouzid (Αμπουζίντ) EMBARAK (ΕΜΠΑΡΑΚ) υπέβαλε δια των συνηγόρων του τους παρακάτω ισχυρισμούς, τους οποίους ανέπτυξε και υποστήριξε και προφορικά στο ακροατήριο και ζήτησε να καταχωρηθούν στα πρακτικά:

********

Ι. Εισαγωγικά

1.01. Οι αντιρρήσεις των κατηγορουμένων κατά της παράστασης της πολιτικής αγωγής και για το έγκλημα της εγκληματικής οργάνωσης (187 ΠΚ) ήταν αναμενόμενες. Η ηγεσία της εγκληματικής οργάνωσης είχε προαναγγείλει, όπως και σε αντίστοιχες κατηγορίες ηγετικών της στελεχών στο παρελθόν, ότι δεν έχει καμία σχέση με εγκληματικές πράξεις μελών της ή ότι οι κατηγορίες είναι χαλκευμένες.

Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο, είναι ότι δεν ήταν ενιαίες, ούτε από τους κατηγορουμένους ως διευθύνοντες, ούτε από τα μέλη.

1.02. Μία ομάδα κατηγορουμένων (Δήμου κλπ), δεν προέβαλε αντιρρήσεις στην παράσταση της πολιτικής αγωγής. Δέχτηκε δηλαδή ότι, αφού κατά τις παραδοχές του βουλεύματος, οι εγκληματικές πράξεις της ανθρωποκτονίας και των αποπειρών ανθρωποκτονίας, στις οποίες συμμετείχαν, οργανώθηκαν, σχεδιάστηκαν και διαπράχθηκαν, όπως περιγράφει το παραπεμπτικό βούλευμα, δηλ με εντολές και οδηγίες των διευθυνόντων την οργάνωση και με κοινό δόλο όλων των μελών, στο πλαίσιο των επιδιώξεων της εγκληματικής οργάνωσης, τότε είναι και νομικά βάσιμη η παράσταση της πολιτικής αγωγής.

1.03. Η δεύτερη ομάδα κατηγορουμένων δέχεται ότι επιτρέπεται και είναι νόμω βάσιμη η παράσταση πολιτικής αγωγής και για το έγκλημα του άρθρου 187 ΠΚ, αλλά μόνο σε βάρος όσων κατηγορούνται και ως φυσικοί αυτουργοί ή συμμέτοχοι (κατ’ άρθρα 45-47 ΠΚ) και για κάποιο από τα εγκλήματα της ανθρωποκτονίας ή απόπειρας ανθρωποκτονίας πού συνεκδικάζονται και φέρονται κατά το βούλευμα να έχουν διαπραχθεί στο πλαίσιο των επιδιώξεων της εγκληματικής οργάνωσης.

Στην ομάδα αυτή ανήκουν, αφ’ ενός κατηγορούμενοι που αντιμετωπίζουν και κατηγορίες για συμμετοχή σε ανθρωποκτονία απόπειρας ανθρωποκτονίας και την κατηγορία της ένταξης ή διεύθυνσης του 187, αλλά και κατηγορούμενοι που κατηγορούνται μόνο για ένταξη ή και διεύθυνση.

Η μη προβολή αντιρρήσεων για όσους κατηγορούνται ως μέλη και ως δράστες επί μέρους πράξεων, (όπως οι Αγριόγιαννης, Ευγενικός, Παπαδόπουλος Κ, Ρουπακιάς, Σταμπέλος, Στράτος, Τσόρβας Α και Ν,), υποδηλώνει ότι με δεδομένο ότι με το παραπεμπτικό βούλευμα, παραπέμπονται για τα συγκεκριμένα εγκλήματα που τους αποδίδονται στο πλαίσιο των επιδιώξεων των σκοπών της οργάνωσης, είναι νόμω βάσιμη και η παράσταση της πολιτικής αγωγής.

1.04. Η μη προβολή αντιρρήσεων κατά της παράστασης πολιτικής αγωγής, από όσους κατηγορούνται μόνο ως μέλη ή διευθύνοντες την οργάνωση (Γρέγος, Ζησιμόπουλος, Κούζηλος, Λαγός, Μίχος, Μπαρμπαρούσης, Παναγιώταρος, Λιακόπουλος, Σκορδέλη, Σιατούνης, Στεργιόπουλος) χωρίς όμως να κατηγορούνται για επί μέρους πράξεις του 187 ΠΚ, σημαίνει ότι δέχονται ότι είναι επιτρεπτή και νόμω βάσιμη η παράσταση πολιτικής αγωγής και για το έγκλημα του άρθρου 187 ΠΚ, αλλά μόνο σε βάρος όσων κατηγορούνται και ως φυσικοί αυτουργοί ή συμμέτοχοι (κατ’ άρθρα 45-47 ΠΚ).

1.05. Η τρίτη ομάδα κατηγορουμένων με επικεφαλής τον φερόμενο ως αρχηγό της εγκληματικής οργάνωσης, αρνείται σε όλα τα θύματα, κάθε δυνατότητα παράστασης τους ως πολιτικώς εναγόντων, για το έγκλημα του άρθρου 187.

Τα επιχειρήματα των κατηγορουμένων

Τα «τυπικά» επιχειρήματα, για την αποβολή της πολιτικής αγωγής

– α) Ένσταση αοριστίας της δήλωσης πολιτικής αγωγής

– β) το επιχείρημα της κατάταξης της ποινικής διάταξης στο αντίστοιχο κεφάλαιο του ΠΚ

Κατά το επιχείρημα αυτό, στα άρθρα 134- 197 ΠΚ (κεφάλαια 1-6 ΠΚ), τυποποιούνται εγκλήματα που στρέφονται (δήθεν) αποκλειστικά και μόνον, κατά της Πολιτειακής συγκρότησης, της προστασίας του κράτους και της χώρας, της ελεύθερης άσκησης των πολιτικών δικαιωμάτων, της δημόσιας τάξης. Με αυτό το κριτήριο της κατάταξης, το άρθρο 187 ανήκει στο κεφάλαιο του ΠΚ που προστατεύει (δήθεν) αποκλειστικά και μόνο την δημόσια τάξη, και άρα δεν χωρεί παράσταση πολιτικής αγωγής.

– γ) το επιχείρημα ότι το άρθρο 187 ΠΚ, ανεξάρτητα από το κριτήριο της κατάταξής του στα κεφάλαια του ΠΚ, είναι έγκλημα αφηρημένης διακινδύνευσης αποκλειστικά της δημόσιας τάξης, και άρα δεν συν-προσβάλλεται κανένα ατομικό δικαίωμα ή συμφέρον άμεσα και συγκεκριμένα, άλλως θα έχουμε «λαϊκή αγωγή»

– δ) η εγκληματική οργάνωση δεν είναι υποκείμενο δικαίου, και η εγκληματική πράξη ενός μέλους, έστω και αν έγινε στο πλαίσιο των επιδιώξεων των σκοπών της οργάνωσης, δεν είναι ενοχή για όλους, άλλως θα είχαμε συλλογική ευθύνη

– ε) δεν υπάρχει αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ των επί μέρους αξιόποινων πράξεων (απόπειρα και τετελεσμένης ανθρωποκτονίας) και των διευθυνόντων την εγκληματική οργάνωση ή των μελών πού δεν κατηγορούνται ως φυσικοί αυτουργοί ή συνεργοί σε επί μέρους πράξεις.

Οι ισχυρισμοί και ενστάσεις των κατηγορουμένων είναι νομικά και ουσία αβάσιμοι για τους εξής λόγους:

ΙΙ. Επί της ένστασης αοριστίας

2.1.1. Στο ποινικό δίκαιο δεν ισχύει το συζητητικό σύστημα (όπως για παράδειγμα ισχύει στο αστικό), αλλά το ανακριτικό, με βασικό στόχο την αναζήτηση της ουσιαστικής αλήθειας. Εισαγωγικό έγγραφο της δίκης είναι το κατηγορητήριο (παραπεμπτικό βούλευμα ή κλητήριο θέσπισμα)1. Συνεπώς, όλες οι δηλώσεις, ενστάσεις και αιτιάσεις λαμβάνουν υποχρεωτικά υπόψη και στηρίζονται στα πραγματικά περιστατικά που δέχεται το παραπεμπτικό βούλευμα. Ούτε η πολιτική αγωγή, ούτε κανείς δεν μπορεί να προτείνει διάφορα ή νέα πραγματικά περιστατικά – θα προκαλούσε απόλυτη ακυρότητα κατ’ άρθρο ΚΠΔ 171 § 1 εδ. β’ και δ’ (παραβιάσεις υπερασπιστικών δικαιωμάτων).

2.1.2. Για αυτό ο νομοθέτης δεν αξιώνει άσκηση αγωγής (παρά μόνο αν πρόκειται για αποζημίωση) και αρκείται στην προφορική δήλωση (ΚΠΔ 63 § 2) για την χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης. Η πολιτική αγωγή βέβαια, και όταν πρόκειται για χρηματική ικανοποίηση μπορεί να διατυπώνει τη δήλωσή της και εγγράφως προκειμένου να διευκολύνει το δικαστήριο και να καταχωρηθεί αιτιολογημένα.

2.1.3. Για τους λόγους αυτούς, οι ενστάσεις περί δήθεν αοριστίας της δήλωσης παράστασης πολιτικής αγωγής είναι απορριπτέες.

IΙΙ. Με κάθε αξιόποινη πράξη είναι δυνατό να συμπροσβάλλονται περισσότερα του ενός έννομα αγαθά

3.1.1. Ο ισχυρισμός ότι δεν επιτρέπεται παράσταση πολιτικής αγωγής, σε όσα εγκλήματα προβλέπονται σε κεφάλαια του ΠΚ, των οποίων ο τίτλος υποδηλώνει προστασία, κυρίως, (αλλά όχι αποκλειστικά) υπερατομικών εννόμων αγαθών πχ, κεφάλαια ένα (1) έως έξι (6), αλλά και περί τα υπομνήματα, την απονομή της δικαιοσύνης κλπ. Και κατά συνέπεια δεν μπορεί να υφίσταται άμεση ζημία ο παθών , παρά μόνον έμμεση και αντανακλαστική.

α) Η θέση αυτή είναι προφανώς λάθος αλλά και αντίθετη με την μέχρι τώρα νομολογία και θεωρία.

3.1.2. Τα άρθρα του Ποινικού Κώδικα συστηματοποιούνται σε κεφάλαια με κριτήριο κατ’ αρχήν, το έννομο αγαθό που προστατεύεται από την συγκεκριμένη ομάδα διατάξεων. Η ανωτέρω όμως συστηματοποίηση δεν σημαίνει ότι μια αξιόποινη πράξη, παρόλο που είναι ενταγμένη σε ένα συγκεκριμένο κεφάλαιο του ΠΚ, δεν συμπροσβάλλει ταυτόχρονα και έννομα αγαθά τα οποία ανήκουν σε άλλο κεφάλαιο του ΠΚ. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Εισηγητική Έκθεση2 του ΠΚ «αι καθ’ έκαστον αξιόποιναι πράξεις ταξινομούνται εις ομάδας εν όψει του έννομου αγαθού που προσβάλλεται κατά κύριο λόγο δια αυτών».

β) Αξιόποινες πράξεις του ΠΚ στις οποίες το κύριο έννομο αγαθό που προστατεύεται είναι υπερατομικό συμπροσβάλλονται όμως και ατομικά έννομα αγαθά

3.2.1. Τα περισσότερα εγκλήματα που περιλαμβάνονται από το πρώτο έως και το δέκατο τέταρτο κεφάλαιο του ΠΚ στρέφονται κυρίως κατά υπερατομικών εννόμων αγαθών όπως το πολίτευμα, η ελεύθερη άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων, η δημόσια τάξη, η δικαιοσύνη, η υπηρεσία, τα υπομνήματα κοκ

3.2.2. Τόσο, όμως, η θεωρία όσο και η νομολογία έχουν δεχθεί ότι πολλές από τις αξιόποινες πράξεις που συμπεριλαμβάνονται στα ανωτέρω κεφάλαια του ΠΚ συμπροσβάλλουν και ατομικά έννομα αγαθά με αποτέλεσμα, στις περιπτώσεις αυτές, να γίνεται δεκτό ότι μπορούν να παρασταθούν οι παθόντες ως πολιτικώς ενάγοντες κατά τον κατηγορουμένων. Επομένως, εάν πέρα από το κρατικό ή κοινωνικό έννομο αγαθό συμπροσβάλλονται και ατομικά έννομα αγαθά και ιδιωτικά συμφέροντα, είναι επιτρεπτή η παράσταση πολιτικής αγωγής και για τα συγκεκριμένα αδικήματα3.

3.2.3. Ειδικότερα, γίνεται δεκτό από τη νομολογία ότι συμπροσβάλλονται και ατομικά δικαιώματα ή συμφέροντα και επομένως είναι παραδεκτή η παράσταση πολιτικής αγωγής στις αξιόποινες πράξεις: α) των βασανιστηρίων (ΠΚ 137Α-137Δ)4, β) της βίας κατά πολιτικού κόμματος και της βίας κατά εκλογέων (κυρίως προστατευόμενο έννομο αγαθό είναι η ελεύθερη άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων)5, γ) της πλαστογραφίας, δ) της ψευδορκίας και της ψευδούς αναφοράς σε αρχή6 (όπου κυρίως προστατευόμενο έννομο αγαθό είναι η απονομή δικαιοσύνης), ε) της δωροληψίας ΠΚ 235, στ) της παράβασης καθήκοντος, κοκ.

3.2.4. Ειδικά για εγκλήματα που στρέφονται κυρίως κατά του εννόμου αγαθού της δημόσιας τάξης έχει γίνει δεκτό ότι είναι δυνατή η συμπροσβολή και ατομικών εννόμων αγαθών και κατ’ αποτέλεσμα ότι είναι δυνατή η παράσταση πολιτικής αγωγής. Ειδικότερα, όσον αφορά την αξιόποινη πράξη της διατάραξης κοινής ειρήνης (ΠΚ 189), σύμφωνα με την απόφαση 5306/2014 ΠλημμΠατρών, δικαιούται να παρασταθεί ως πολιτικώς ενάγων εκείνος

«…του οποίου με την βιαιοπραγία κατά προσώπων ή πραγμάτων ή την παράνομη εισβολή σε ξένα σπίτια, κατοικίες ή άλλα ακίνητα κτήματα προσβάλλεται ατομικό έννομο αγαθό και όχι του κοινωνικού συνόλου, ήτοι όποιος υπέστη τις συνέπειες της διατάραξης της κοινής ειρήνης, όπως είναι ο ιδιοκτήτης του ακινήτου, όπου εισέβαλε παράνομα με ενωμένες δυνάμεις πλήθος ευρισκόμενο σε δημόσια συνάθροιση, στο οποίο συμμετείχε ο κατηγορούμενος». Έχει κριθεί, συνεπώς, νομολογιακά ότι στην αξιόποινη πράξη της διατάραξης κοινής ειρήνης (ΠΚ 189) συμπροσβάλλονται και ατομικά έννομα αγαθά και επομένως, ο ιδιοκτήτης του ακινήτου, όπου εισέβαλε παράνομα με ενωμένες δυνάμεις πλήθος ευρισκόμενο σε δημόσια συνάθροιση, δικαιούται να παρασταθεί ως πολιτικώς ενάγων7.

Συμπέρασμα: το κριτήριο της κατάταξης του εγκλήματος σε αντίστοιχο κεφάλαιο του ΠΚ, δεν μπορεί να είναι ούτε ασφαλές, ούτε επαρκές κριτήριο για το επιτρεπτό ή μη της παράστασης πολιτικής αγωγής.

γ) Η προστατευτική σφαίρα του κανόνα δικαίου ως το ασφαλές κριτήριο για το επιτρεπτό της παράστασης πολιτικής αγωγής.

3.3.1. Κατ’ άρθρο 63 ΚΠΔ, θεμέλιο για την παραδεκτή παράσταση πολιτικής αγωγής αποτελούν οι διατάξεις των άρθρων 914 και 932 ΑΚ και ειδικά η έννοια της «παρά τον νόμο ζημίας». Είναι παράνομη η πρόκληση της ζημίας, όταν θίγεται ξένο δικαίωμα ή συμφέρον προστατευόμενο από την διάταξη πού παραβιάστηκε.

3.3.2. Το επόμενο ερώτημα είναι ποιός είναι ο κύκλος των συμφερόντων που θέλει να προστατεύσει η ποινική διάταξη που παραβιάστηκε και με ποιά κριτήρια και με ποιά μεθοδολογικά εργαλεία προσδιορίζονται; Ειδικά εν όψει του γεγονότος ότι πολλές διατάξεις προστατεύουν ταυτόχρονα και υπερατομικά και ατομικά έννομα αγαθά. Τα κριτήρια:

– α) ο κύκλος των προσώπων που θέλει να προστατεύσει η διάταξη (προσωπική σφαίρα προστασίας)

– β) το είδος των ενδεχόμενων ζημιών από τις οποίες σκοπεύει να προστατεύσει, ο κανόνας δικαίου (εδώ όλες τις ειδικές υποστάσεις που προβλέπουν οι επιλεγμένες επί μέρους πράξεις του 187 ΠΚ, δηλ δικαιώματα ζωής, υγείας, περιουσίας κλπ) και την δημόσια τάξη, την κοινωνική ευταξία)

– γ) ως πολιτική αγωγή εισάγεται η ζημία που εμπίπτει στη σφαίρα προστασίας της ποινικής διάταξης, της οποίας όμως η παραβίαση περιλαμβάνεται στο αντικείμενο της ποινικής δίκης. (στο αρνητικό παράδειγμα την ψευδορκίας που περιέχει και δυσφήμηση τρίτου, ο τρίτος δυσφημούμενος δεν μπορεί να παραστεί ως πολιτικώς ενάγων επειδή η δυσφήμηση «δεν περιλαμβάνεται στο αντικείμενο της δίκης», που αφορά μόνον στην ψευδορκία.

3.3.3. Κατά την απολύτως κρατούσα στη θεωρία και την νομολογία άποψη, το κριτήριο για την δυνατότητα παράστασης πολιτικής αγωγής, είναι αν το δικαίωμα ή το συμφέρον πού προσβλήθηκε ανήκει στη σφαίρα προστασίας του κανόνα δικαίου πού παραβιάστηκε. όπου δηλ, εκτός από το κρατικό ή κοινωνικό έννομο αγαθό προσβάλλεται και ορισμένο ατομικό δικαίωμα ή συμφέρον. Αν η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι καταφατική, τότε και η δυνατότητα παράστασης πολιτικής αγωγής είναι ανοιχτή, επειδή στην περίπτωση αυτή ο φορέας του ατομικού εννόμου αγαθού πού συν-προστατεύεται από την αντίστοιχη ποινική διάταξη και ανήκει στη σφαίρα προστασίας του κανόνα δικαίου , υφίσταται άμεση ζημία και όχι έμμεση.

3.3.4. Η ιδιομορφία κατά την ερμηνεία, σύμφωνα με την Μπενάκη, συνίσταται στο ότι «δεν διερευνάται το αντικείμενο και η σφαίρα προστασίας του κανόνα δικαίου πού παραβιάστηκε ως ποινικού νόμου, αλλά ως κανόνα του Αστικού δικαίου, του οποίου η προσβολή γεννά αξιώσεις αποζημιώσεως» (Άννα Ψαρούδα Μπενάκη, Η Πολιτική Αγωγή στην Ποινική Δίκη, σελ. 83, Μ Μαργαρίτη ερμηνεία ΚΠΔ σελ 131, έκδοση Π.Ν Σάκκουλα 2008 )

δ) Η νομολογία για την προστατευτική σφαίρα του κανόνα δικαίου

3.4.1. Η θέση αυτή παγιώθηκε στη νομολογία με την ΑΠ 518/1975 της ολομέλειας, ΠοινΧρον ΚΕ σελ 845. (Εισαγγελέας Κ Σταμάτης). Με την απόφαση αυτή εγκαταλείφθηκε η θέση της απόδειξης σε αυτό το στάδιο της διαδικασίας, του «αιτιώδους συνδέσμου» μεταξύ εγκλήματος – ζημίας και επιτρεπτού της πολιτικής αγωγής, δεδομένου ότι το ζήτημα του αιτιώδους συνδέσμου, αφορά το ουσία βάσιμο της πολιτικής αγωγής, και της εν τέλει επιδίκασής της, κάτι που κρίνεται μετά την αποδεικτική διαδικασία, ενώ στο στάδιο αυτό κρίνεται μόνο το νόμω βάσιμο της πολιτικής αγωγής. Αν δηλ. το βούλευμα ή το κλητήριο θέσπισμα περιγράφει την αιτιώδη σχέση με την προκληθείσα βλάβη ή αποδίδει στον κατηγορούμενο συμμετοχή στη διάπραξη του εγκλήματος, η παραδοχή αυτή, σε αυτό το στάδιο, χωρίς απόδειξη, είναι αρκετή για την παράσταση της πολιτικής αγωγής. Η απόφαση αυτή ρητά δέχθηκε ότι δικαίωμα παράστασης πολιτικής αγωγής έχει « ο παρά τον νόμο αμέσως ζημιωθείς ή υποστάς ηθικήν βλάβην .. εκ του εγκλήματος, όπερ συμβαίνει όταν η παραβίασης της ποινικής διατάξεως επιφέρει προσβολή εις ωρισμένον δικαίωμα προσώπου ή συμφέρον αυτού προστευόμενον υπό της παραβιασθείσης διατάξεως». Δέχτηκε δηλ. η απόφαση τον κανόνα της νομικής αιτιότητας κατά το πνεύμα του σκοπού του κανόνα πού παραβιάστηκε. Η απόφαση αυτή έκρινε και απέρριψε αίτημα παράστασης πολιτικής, σε έγκλημα εσχάτης προδοσίας, αλλά αιτιολόγησε την απόρριψη με βάση το κριτήριο της προστατευτικής σφαίρας και του σκοπού του κανόνα δικαίου πού παραβιάστηκε και όχι αυτό της πρόσφορης αιτίας.

3.4.2. Την ίδια θέση επανέλαβε η 1769/1986 ΑΠ σε ολομέλεια, πού έκανε δεκτή την εισήγηση του Εισαγγελέα Κ Σταμάτη. Είναι δε εξαιρετικά σημαντική αυτή η απόφαση, επειδή αφορά σε αναίρεση υπέρ του νόμου, κατά αποφάσεως πού είχε απορρίψει την παράσταση πολιτικής αγωγής. Η υπόθεση αφορούσε το δικαίωμα της οικογένειας σε παράσταση πολιτικής αγωγής σε προσβολή μνήμης τεθνεώτος.

3.4.3. Η αναίρεση ασκήθηκε μάλιστα μόνον για τη ενότητα των κριτηρίων της νομολογίας ως προς το παραδεκτό της παράστασης της πολιτικής αγωγής, αφού ασκήθηκε μετά την προθεσμία αναίρεσης κατ άρθρο 505& 2ΚΠΔ,. Κατά την γενόμενη δεκτή εισαγγελική πρόταση «Έτσι ο προσδιορισμός του σκοπού του κανόνα δικαίου που παραβιάζεται προσδιορίζει παράλληλα αν το δικαίωμα ή το συμφέρον πού προσβλήθηκε περιλαμβάνεται ή όχι στην προστατευτική σφαίρα της διατάξεως πού παραβιάστηκε ή αν περιλαμβάνεται σε αυτήν και αυτό».

Με την τολμηρή αυτή εισήγηση έγινε δεκτό ότι στην προστατευτική σφαίρα του 365 ΠΚ, (προσβολή μνήμης τεθνεώτος) δεν περιλαμβάνεται μόνο το «γενικό αίσθημα ευλαβείας» πού όλοι οφείλουμε στους νεκρούς, αλλά προσβάλλεται και η τιμή των άμεσα οικείων του νεκρού.

3.4.4. Η 5306/2014 Πλημ Πατρών, δέχθηκε παράσταση πολιτικής αγωγής του Πανεπιστημίου Πατρών, για το έγκλημα της διατάραξης κοινής ειρήνης, με το ίδιο κριτήριο, ότι δηλ. στη σφαίρα προστασίας του άρθρου 189 ΠΚ «προσβάλλεται και ατομικό έννομο αγαθό, όποιου υπέστη τις συνέπειες της διατάραξης της κοινής ειρήνης, όπως είναι ο ιδιοκτήτης ακινήτου στο οποίο εισέβαλλε το πλήθος…»

V. Ειδικότερα για την συμπροσβολή και ατομικών εννόμων αγαθών στο ΠΚ 187

α) Η νομοτυπική μορφή του ΠΚ 187 § 1 μετά την τροποποίηση του ΠΚ 187 § 1 με τον Ν. 2928/2001

4.1.1. Το γεγονός ότι με το ΠΚ 187 συμπροσβάλλονται και ατομικά έννομα αγαθά, προκύπτει και από τη νομοτυπική μορφή που έδωσε ο νομοθέτης στον συγκεκριμένο κανόνα δικαίου. Ειδικότερα, μετά την τροποποίηση του άρθρου 187 με Ν 2928/2001, ο νόμος απαριθμεί περιοριστικά τα κακουργήματα που επιδιώκει η εγκληματική οργάνωση. Με τον τρόπο αυτό ο νομοθέτης επιδιώκει να προστατεύσει κατά τρόπο αποτελεσματικότερο και προσφορότερο τα συγκεκριμένα έννομα αγαθά, και μόνον αυτά, έναντι μιας μόνιμης, σοβαρής, πηγής κινδύνου (της εγκληματικής οργάνωσης). Κύριο μέλημά του νομοθέτη δεν είναι η προστασία της δημόσιας τάξης (γενικά και αόριστα) από την διάπραξη κακουργημάτων (και πάλι γενικά) αλλά η προστασία των συγκεκριμένων εννόμων αγαθών που απαριθμούνται στο άρθρο 187, τα οποία τίθενται σε μεγαλύτερο κίνδυνο λόγω της δράσης της εγκληματικής ομάδας που τα στοχοποιεί προκειμένου να πραγματώσει τους εγκληματικούς της σκοπούς.

4.1.2. Η παραπάνω επιλογή του νομοθέτη να συμπροστατεύσει στο ΠΚ 187 και ατομικά έννομα αγαθά μαζί με το έννομο αγαθό της δημόσιας τάξης συνάγεται και από την εισηγητική έκθεση του Ν.2928/2001. Σύμφωνα με την ανωτέρω εισηγητική έκθεση «… στην νέα παράγραφο 1 του ΠΚ 187 προβλέπεται ως βασικό έγκλημα η συγκρότηση και συμμετοχή σε οργάνωση με σκοπό τη συστηματική τέλεση επιλεγμένων αξιόποινων πράξεων, οι οποίες διακρίνονται για την διακεκριμένη απαξία τους. Έτσι το βασικό έγκλημα του ΠΚ 187 § 1 διαβαθμίζεται σε κακούργημα αν οι σχεδιαζόμενες πράξεις είναι επίσης κακουργήματα που στρέφονται κατά της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας, της προσωπικής ελευθερίας…»8. Συνεπώς, είναι φανερό ότι ρητή και εκφρασμένη βούληση του νομοθέτη είναι ότι ΠΚ 187 με την νέα μορφή του, να συμπροστατεύει και ατομικά έννομα αγαθά και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο παρερμηνείας.

4.1.3. Επομένως, όταν η εγκληματική οργάνωση συγκεκριμενοποιεί την δράση της προκειμένου να πραγματώσει τους σκοπούς της, συμπροσβάλλει ως οργάνωση πια και κάποιο ατομικό έννομο αγαθό. Για τον λόγο αυτό ο νομοθέτης αποδίδει ιδιαίτερη απαξία στην εγκληματική οργάνωση με τους συγκεκριμένους, περιοριστικά αναφερόμενους σκοπούς.

β) Η κρατούσα άποψη στη θεωρία ότι το ΠΚ 187 συμπροστατεύει και ατομικά έννομα αγαθά

4.2.1. Σύμφωνα με την κρατούσα στη θεωρία άποψη, το ΠΚ 187 δεν προστατεύει μόνο το έννομο αγαθό της δημόσιας τάξης αλλά και ατομικά έννομα αγαθά. Σύμφωνα λοιπόν με την Ψαρούδα Μπενάκη «… Ο κίνδυνος της πραγμάτωσης των απαριθμούμενων σοβαρών εγκλημάτων προσωποποιείται όταν τελεσθεί ή γίνει απόπειρα τέλεσης κάποιου ή κάποιων από τα απαριθμούμενα εγκλήματα, οπότε καθίσταται ορατή η προσβολή συγκεκριμένων ιδιωτικών συμφερόντων…»9. Επίσης, σύμφωνα με τον Μαργαρίτη «Έννομο αγαθό που προστατεύεται είναι η δημόσια τάξη που τίθεται σε κίνδυνο … είναι όμως νοητή και η προσβολή ατομικών εννόμων αγαθών»10. Και ο Μανωλεδάκης όμως δέχεται ότι σε περίπτωση τέλεσης μιάς επί μέρους πράξης, συμπροσβάλλονται και άλλα έννομα αγαθά, «αόριστος αριθμός ατομικών εννόμων αγαθών» μαζί με το έννομο αγαθό της δημόσιας τάξης11.

4.2.2. Για τον λόγο αυτό, πηγαίνοντας ένα βήμα παρακάτω, η Ψαρούδα Μπενάκη, ο Μαργαρίτης και ο Μανωλεδάκης δέχονται ότι είναι δυνατή η παράσταση πολιτικής αγωγής για το ΠΚ 187. Ειδικότερα η Ψαρούδα Μπενάκη12 δέχεται ότι «… Θα πρέπει να δεχθούμε την άποψη που επικράτησε στην νομολογία, σύμφωνα με την οποία παράσταση πολιτικής αγωγής για τη συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης χορηγείται όχι γενικώς και αορίστως στον οποιονδήποτε πολίτη του οποίου κλονίστηκε η κατάσταση κοινωνικής ειρήνης, αλλά μόνο στον αμέσως ζημιωθέντα από το τελεσθέν ή εν απόπειρα πραγματωθέν έγκλημα στο οποίο απέβλεπε η εγκληματική οργάνωση. Στην περίπτωση αυτή το θύμα παρίσταται ως πολιτικώς ενάγων και για τα δυο εγκλήματα…». Την ίδια θέση υιοθετούν και οι Μαργαρίτης και Μανωλεδάκης σύμφωνα με τον οποίο στις περιπτώσεις όπου η εγκληματική οργάνωση πραγματώνει κάποιο από τα εγκλήματα που αναφέρονται στο ΠΚ 187, συμπροσβάλλεται ατομικό έννομο αγαθό και επομένως είναι δυνατή η παράσταση πολιτικής αγωγής και για το ΠΚ 18713.

4.2.3. Συνεπώς, μέχρι σήμερα στη θεωρία κρατεί η άποψη ότι στο ΠΚ 187 συμπροσβάλλονται και ατομικά έννομα αγαθά, εφόσον διαπράχθηκε ένα από τα περιοριστικά αναφερόμενα, στο άρθρο 187, εγκλήματα στη σφαίρα προστασίας του οποίου περιλαμβάνεται και ατομικό δικαίωμα ή συμφέρον. Στην περίπτωση αυτή, δέχεται ομόφωνα η θεωρία, είναι επιτρεπτή η παράσταση πολιτικής αγωγής και για την εγκληματική οργάνωση του ΠΚ 187.

γ) Η κρατούσα θέση στην νομολογία ότι το ΠΚ 187 συμπροστατεύει και ατομικά έννομα αγαθά-το επιτρεπτό της παράστασης πολιτικής αγωγής σε αυτές τις περιπτώσεις

4.3.1. Η ΕφΑθ 2479/200214 αποτελεί βούλευμα-ορόσημο σχετικά με το επιτρεπτό της παράστασης πολιτικής αγωγής και για το ΠΚ 187. Είναι η πρώτη απόφαση που υπεισέρχεται στο κρινόμενο και στην παρούσα δίκη ζήτημα της δυνατότητας παράστασης του πολιτικώς ενάγοντος και για το ΠΚ 187 και με πλήρη και εμπεριστατωμένη αιτιολογία δέχεται χωρίς κανένα περιορισμό την παράσταση πολιτικής αγωγής.

4.3.2. Ειδικότερα, σύμφωνα με το ανωτέρω βούλευμα, «….Αλλά, όταν την κατάσταση του εντελώς αόριστου, γενικού και αφηρημένου κινδύνου που προκαλείται από την πράξη της συμμορίας, διαδέχεται η άμεση βλάβη και προσωπικού αγαθού, με την τέλεση εγκλήματος σε βάρος συγκεκριμένου προσώπου από εκείνα, που γενικά είχαν σχεδιαστεί με την ένωση των δραστών, τότε έχομε προσβολή ιδιωτικού συμφέροντος και ο φορέας αυτού, ως ζημιωθείς κατά τρόπο άμεσο, έχει αξίωση χρηματικής ικανοποιήσεως. Στην περίπτωση, λοιπόν αυτή ο ζημιωθείς έχει δικαίωμα παραστάσεως πολιτικής αγωγής τόσο για το έγκλημα, που τελέστηκε σε βάρος του και προσέβαλε το ατομικό του έννομο αγαθό, όσο και για το έγκλημα της συμμορίας, που προπαρασκεύασε εκείνο…»

4.3.3. Συνεπώς, με το ανωτέρω βούλευμα κρίθηκε το επιτρεπτό της παράστασης πολιτικής αγωγής για το ΠΚ 187 στις περιπτώσεις που υπάρχει συμπροσβολή ατομικού δικαιώματος ή συμφέροντος. Το βούλευμα μάλιστα σε κανένα σημείο του δεν δέχθηκε τον κατακερματισμό του δικαιώματος παράστασης πολιτικής αγωγής μόνο στους κατηγορούμενους που ήταν και αυτουργοί των αξιόποινων πράξεων που προσέβαλαν ατομικά δικαιώματα ή συμφέροντα (πχ δραστών της ανθρωποκτονίας) αλλά ρητά αναφέρει ότι ο ζημιωθείς έχει δυνατότητα παράστασης γενικά και για το ΠΚ 187. Επομένως, οποιαδήποτε αντίθετη ερμηνεία διαλαμβάνουν οι κατηγορούμενοι βάσει του ανωτέρω βουλεύματος, με σκοπό να περιορίσουν το δικαίωμα παράστασης πολιτικής αγωγής, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις παραδοχές του.

4.3.4. Όμως και η ΕφΑθ 4271/2010 την οποία εισφέρουν οι κατηγορούμενοι δέχεται ότι το ΠΚ 187 συμπροσβάλλει και ατομικά έννομα αγαθά. Σύμφωνα λοιπόν με το σκεπτικό της ανωτέρω απόφασης «….Πιο αναλυτικά, η εγκληματική οργάνωση που φέρεται ότι συγκροτείται και ότι η δραστηριοποιείται στο παραβατικό πεδίο με συγκεκριμένο σχέδιο και στόχους (είτε τους υλοποιεί είτε παραμένουν ως σχεδιασμοί) παύει πλέον να ενέχει γενικό, αόριστο και αφηρημένο κίνδυνο αλλά μορφοποιείται σε έγκλημα συγκεκριμένης διακινδύνευσης που όσοι συγκεκριμένοι φέρονται να στοχοποιούνται απ’ τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης, νομιμοποιούνται να προβάλλουν την παράστασή τους ως πολιτικώς ενάγοντες και να επιδιώκουν την ικανοποίηση των αστικών αξιώσεών τους (λχ χρηματικής ικανοποίησής τους από ηθική βλάβη ή ψυχική οδύνη), εξαιτίας συγκεκριμένης και οργανωμένης εγκληματικής δραστηριότητας, ……Δηλαδή θα συνιστούσε λογικό κενό η παραδοχή ότι δεν συγκεκριμενοποιήθηκε η αντικειμενική υπόσταση του πιο πάνω εγκλήματος (της εγκληματικής οργάνωσης) καθόσον συναρτάται με το αδίκημα της ανθρωποκτονίας του ……».

4.3.5. Συνεπώς και η ανωτέρω απόφαση δέχεται ότι είναι δυνατό να συμπροσβάλονται και ατομικά δικαιώματα και έννομα συμφέροντα στο ΠΚ 187 και για τον λόγο αυτό έκανε δεκτή και μάλιστα ομόφωνα την παράσταση του πολιτικώς ενάγοντος ΠΓ και για το ΠΚ 187. Βέβαια προβαίνει (η ανωτέρω απόφαση) σε διάκριση ως προς τους κατηγορουμένους κατά των οποίων μπορεί να παρασταθεί ο πολιτικώς ενάγων και για ΠΚ 187. Η ανωτέρω όμως διάκριση, πέρα από το ότι στερείται πειστικής αιτιολογίας (πουθενά στην απόφαση δεν αιτιολογείται γιατί αποκλείεται το δικαίωμα παράσταση πολιτικής αγωγής για το ΠΚ 187 και για τους υπόλοιπους κατηγορουμένους) είναι εσφαλμένη (για τους λόγους που παρατίθενται κατωτέρω) και έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την θεωρία και την νομολογία όπου δεν προβαίνουν σε κανένα απολύτως κατακερματισμό του δικαιώματος του πολιτικώς ενάγοντος. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι και σε αυτή την απόφαση, όπως και σε όσες φορές προβλήθηκε αίτημα παράστασης πολιτικής αγωγής για ΠΚ 187, το δικαστήριο δέχθηκε ότι στο πλαίσιο του ΠΚ 187 είναι δυνατή και η συμπροσβολή ατομικών εννόμων αγαθών και για τον λόγο αυτό κρίθηκε επιτρεπτή (έστω και εσφαλμένα σε περιορισμένο βαθμό) η δυνατότητα παράστασης πολιτικής αγωγής και για το ΠΚ 187.

V. Το κριτήριο με το οποίο κρίνεται η παράσταση πολιτικής αγωγής στη συγκεκριμένη υπόθεση

5.1.1. Σύμφωνα με τα ΚΠΔ 63, νομιμοποιείται ενεργητικά να δηλώσει παράσταση πολιτικής αγωγής ο «ζημιωθείς» κατά τον ΑΚ, εκείνος δηλαδή που οι αξιώσεις του κρίνονται βάσει των ΑΚ 914 και 932. Σύμφωνα λοιπόν με την κρατούσα στην θεωρία15 και νομολογία16 άποψη, κριτήριο για τη δυνατότητα παράστασης πολιτικής αγωγής είναι αν το δικαίωμα ή το συμφέρον που προσβλήθηκε ανήκει στην σφαίρα προστασίας του κανόνα δικαίου που παραβιάστηκε. Το αντικείμενο και η σφαίρα προστασίας του κανόνα δικαίου που παραβιάστηκε διερευνάται ως κανόνας Αστικού δικαίου, του οποίου η προσβολή γεννά αξιώσεις αποζημίωσης.

5.1.2. Συνεπώς, το αν είναι τελικά είναι δυνατή η παράσταση πολιτικής αγωγής στο ΠΚ 187 θα κριθεί βάσει του αν με βάσει τα συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά που δέχεται στο παραπεμπτικό του, το υπ’ αριθμό 215/2015 βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών για την συγκεκριμένη εγκληματική οργάνωση, μπορεί να κριθεί ως νόμω βάσιμη αξίωση αποζημίωσης κατ’ άρθρο 914.

Κατά το βούλευμα, στο πλαίσιο επιδίωξης των σκοπών της εγκληματικής οργάνωσης για την οποία ζητείται η παράταση πολιτικής αγωγής, διαπράχθηκε και η πράξη της σε βάρος μου απόπειρας ανθρωποκτονίας πού συνεκδικάζεται.

5.1.3. Οι κατηγορούμενοι, δεν αντικρούουν την συγκεκριμένη δήλωση παράστασης πολιτικής αγωγής, κατά των μελών της συγκεκριμένης εγκληματικής οργάνωσης, όπως περιγράφεται στο παραπεμπτικό βούλευμα, αλλά αντικρούουν δήλωση πολιτικής αγωγής στον «φαινότυπο» της εγκληματικής οργάνωσης του 187 γενικά και μάλιστα στο στάδιο ύπαρξής της στο οποίο δεν έχει πραγματοποιηθεί καμία προσβολή ατομικού δικαιώματος ή συμφέροντος. .

Κυνηγούν ανεμόμυλους και παραβιάζουν ανοιχτές πόρτες.

Προφανώς , όσο η εγκληματική οργάνωση του 187 γενικά , παραμένει στο στάδιο της επιδίωξης διάπραξης κάποιας από τις πράξεις πού προβλέπονται σ’ αυτό, δεν έχει δηλ συν-προσβάλει, η οργάνωση, κανένα ατομικό δικαίωμα ή συμφέρον και συνεπώς δεν υπάρχει θέμα πολιτικής αγωγής.

5.1.4. Τι συμβαίνει όμως όταν η εγκληματική οργάνωση προσβάλει, προφανώς δια των μελών της, δρώντων στο πλαίσιο επιδίωξης των σκοπών της, και ατομικά δικαιώματα ή συμφέροντα??

α) – Η μαγική λέξη « αποκλειστικά»: Οι κατηγορούμενοι, έχουν ως μοναδικό επιχείρημα ότι το άρθρο 187 προστατεύει αποκλειστικά και μόνο τη δημόσια τάξη και τίποτε άλλο, και με αυτό τον τρόπο επιδιώκουν να αποκλείσουν τα θύματα της εγκληματικής δράσης της οργάνωσης από την πολιτική αγωγή.

Κατά το άρθρο 187 ΠΚ, μετά την τροποποίησή του με τον Ν 3875/2010, είναι η οργάνωση «πού επιδιώκει» την διάπραξη περισσότερων κακουργημάτων, και τα μέλη πού τα διαπράττουν , το κάνουν στο πλαίσιο υλοποίησης της ενιαίας βούλησης πού έχουν διαμορφώσει, ως «πολυπρόσωπο υποκείμενο»-εγκληματική οργάνωση, δηλαδή του ενιαίου δόλου τους). Δεν είναι δηλ ο πρόσθετος σκοπός των μελών «να επιδιώκουν» τη διάπραξη, αλλά ο σκοπός αυτός έχει εντεθεί στην οργάνωση «που επιδιώκει», είναι κοινός σκοπός όλων των μελών και στοιχείο της αντικειμενικής υπόστασης του αδικήματος της ένταξης στην εγκληματική οργάνωση.

– Ερωτάται : Στην περίπτωση αυτή έχει το θύμα αστική αξίωση και εναντίον των μελών αυτής της εγκληματικής οργάνωσης της ποιας κατά το βούλευμα ( φύλλο 29)

« .. τα πρόσωπα τα οποία την συγκροτούν, με την υποταγή της βούλησης κάθε ενός ατομικά στη βούληση της ολότητας, επιδιώκουν κοινό σκοπό και μεταξύ τους τελούν σε τέτοια σχέση, ώστε αυτά να αισθάνονται μεταξύ τους ενιαία και αδιαίρετη μονάδα ……….και όλοι μαζί χωρίς να έχει σημασία αν αυτό επιτυγχάνεται ελεύθερα ή με την καλλιέργεια σχέσεων υποταγής , διαμορφώνουν τελικά μία νέα, ενιαία βούληση, αυτή της οργάνωσης, η οποία κατευθύνεται στην επίτευξη ενός κοινού σκοπού, ο οποίος αποβλέπει στην τέλεση κάποιου ή κάποιων από τα κακουργήματα πού απαριθμούνται…»

Και οι διευθύνων είναι όποιος : «….. με οιονδήποτε τρόπο , διατάσσει, καθοδηγεί, και εποπτεύει τα μέλη της οργάνωσης για την επίτευξη των σκοπών της. …….. τα οποία με τις δικές τους ενέργειες συνεπικουρούν το έργο του εμφανιζομένου προς τα έξω ενός και μοναδικού αρχηγού. ….. και αυτά τα άτομα , στο πλαίσιο της εγκληματικής δράσεως της οργάνωσης και για τη επίτευξη των εγκληματικών σκοπών της …. δίνουν δεσμευτικές εντολές στα ιεραρχικά κατώτερα μέλη της, … Τα ίδια ισχύουν και στην περίπτωση κατά την οποία τα εν λόγω άτομα εγκρίνουν την παράνομη δράση των απλών μελών της οργάνωσης, η οποία εκδηλώνεται στο πλαίσιο της επίτευξης των παράνομων σκοπών της..» ( φύλλο 29)

Με άλλα λόγια, το ερώτημα είναι αν είναι δυνατή η παράσταση πολιτικής αγωγής για του συγκεκριμένους κατηγορουμένους, μέλη και διευθύνοντες της εγκληματικής οργάνωσης ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, που περιγράφει το βούλευμα, και όχι μιας άλλης φανταστικής, την οποία επικαλούνται οι κατηγορούμενοι, στο πλαίσιο δράσης της οποίας κανένα έγκλημα δεν έχει διαπραχθεί ;

5.1.5. Ποιός είναι ο κύκλος των προσώπων των οποίων τα έννομα αγαθά διακινδύνευαν από την ύπαρξης της συγκεκριμένης εγκληματικής οργάνωσης;

Είναι όλη η κοινωνία; Είναι και τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων ;

Το βούλευμα έχει συγκεκριμενοποιήσει τον κύκλο των στόχων της οργάνωσης, των ανθρώπων που κινδύνευαν εξαιτίας της ύπαρξης της οργάνωσης. Αναφέρει συγκεκριμένα:

“Η εγκληματική δράση της ΧΑ… είχε σκοπό την αντιμετώπιση δια της βίας των αλλοδαπών, των αντιφρονούντων, αλλά και όσων θεωρούνταν σοβαροί ιδεολογικοί αντίπαλοι”. (φύλλο 848 και σε κάθε παραπεμπτική πρόταση τού βουλεύματος για κάθε κατηγορούμενο).

Από που προκύπτει αυτό; Αφενός από την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογική συγκρότηση, αφετέρου από τα θύματα των εγκληματικών πράξεων της οργάνωσης που τελέστηκαν γιατί στην περίπτωσή μας η εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή δεν επιδίωκε απλώς την τέλεση κακουργηματικών πράξεων (όπως ζητά το 187), αλλά συστηματικά τελούσε αξιόποινες πράξεις. Κατόπιν ενεργειών των ανακριτριών, έχουν συσχετιστεί προς συνεκτίμηση πάνω από 100 δικογραφίες με εγκληματικές πράξεις μελών και στελεχών της Χ.Α.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο κάθε ιδεολογικός αντίπαλος μπορεί να δηλώσει πολιτική αγωγή; Ο κάθε αντιφρονών; Ο κάθε αλλοδαπός; Όχι, εδώ το βούλευμα μας περιγράφει τον κύκλο της αφηρημένης διακινδύνευσης, τους εμμέσως παθόντες από την ύπαρξη της εγκληματικής οργάνωσης.

Ποιοί όμως έρχονται να δηλώσουν σήμερα πολιτική αγωγή;

Δεν έρχεται ο κάθε αλλοδαπός, αλλά ο Αμπουζίντ Εμπάρακ και ο Αχμέντ Αμπού Χαμέντ που υπήρξαν θύματα επίθεσης μέσα στο σπίτι τους από ομάδα μελών της Χ.Α.

Παρομοίως και κατ’ αναλογία, δεν έρχεται ο κάθε ιδεολογικός αντίπαλος, αλλά τα μέλη του ΠΑΜΕ, που υπήρξαν θύματα απόπειρας ανθρωποκτονίας με βάση την πολιτική τους ιδιότητα, και επικεφαλής του “τάγματος εφόδου” ξανά τον Πανταζή.

Δεν έρχεται, τέλος, ο κάθε θεωρούμενος ως αντιφρονών, αλλά έρχεται η οικογένεια του Π Φύσσα, αυτού που στοχοποιήθηκε ως τέτοιος και δολοφονήθηκε από τάγμα εφόδου της ΧΑ το βράδυ της 17ης Σεπτέμβρη.

Έρχονται δηλαδή θύματα εγκληματικών πράξεων που τελέστηκαν κατά τη δράση της εγκληματικής οργάνωσης.

Η επίθεση στους Αιγύπτιους ψαράδες δεν είναι απλώς μία από τις 100 και πλέον δικογραφίες. Δεν είναι καν μία εκ των 10 σημαντικότερων, όπως τις περιγράφει η εισαγγελική πρόταση και το βούλευμα. Είναι μία από τις 3 υποθέσεις που κρίθηκε ότι έχουν τόσο “προφανή συνάφεια” που πρέπει να συνεκδικαστούν με την υπόθεση της εγκληματικής οργάνωσης.

VI. Το επιχείρημα της actio popularis «λαϊκής Αγωγής»

6.0.1. Ισχυρίζονται οι κατηγορούμενοι ότι το αίτημα των θυμάτων των συγκεκριμένων συνεκδικαζόμενων εγκλημάτων της ανθρωποκτονίας και απόπειρας ανθρωποκτονίας, είναι απαράδεκτο επειδή ταυτίζεται με μη επιτρεπτή «λαϊκή αγωγή».

Τι σημαίνει λαϊκή αγωγή (actio popularis);

α) Από άποψη ενεργητικής νομιμοποίησης

6.1.1. Περίπτωση λαϊκής αγωγής θα είχαμε αν πρόσωπο μη έχον την ιδιότητα του άμεσα παθόντος, είτε διότι το προσβληθέν έννομο αγαθό είναι δημόσιο είτε διότι το ίδιο δεν υπέστη ζημία, αξιώνει παράσταση πολιτικής αγωγής.

6.1.2. Τέτοια περίπτωση θα είχαμε αν επιδίωκε ένας μη αμέσως παθών να παρασταθεί στη δίκη (πχ το ΚΚΕ, ένα μέλος του ΚΚΕ απών από το περιστατικό, ένα σωματείο Αιγυπτίων, η Αιγυπτιακή Κυβέρνηση, μια αντιφασιστική οργάνωση κλπ). Εδώ όμως, όλοι οι δηλώσαντες παράσταση έχουν την ιδιότητα του αμέσως παθόντος.

β) από άποψη αξίωσης παθητικής νομιμοποίησης

6.2.1. Τέτοια περίπτωση θα είχαμε εάν πρόσωπο νομιμοποιούμενο μεν ενεργητικά, επιχειρεί να διευρύνει τον κύκλο των προσώπων κατά των οποίων εγείρει αστικές αξιώσεις ερειδόμενες στα πραγματικά περιστατικά της δίωξης, πέραν των δραστών και ποινικά υπευθύνων για την αξιόποινη πράξη ή πράξεις, των οποίων υπήρξε άμεσα παθών.

6.2.2. Εν προκειμένω όμως δεν εκφράζεται αξίωση παράστασης κατά κατηγορουμένου που δεν ανήκει στον κύκλο των προσώπων που αποφάσισαν (διευθύνοντες την ΧΑ), οργάνωσαν (περιφερειάρχες και πυρηνάρχες ΧΑ) και εκτέλεσαν (δράστες- μέλη ταγμάτων εφόδου ΧΑ)

VII. Το επιτρεπτό της παράστασης της πολιτικής αγωγής κατά των Δημητρίου Αγριόγιαννη, Αναστασίου Πανταζή, Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου, Χρήστου Γαλανάκη και Μάρκου Ευγενικού (δράστες της σε βάρος μου απόπειρας ανθρωποκτονίας

7.1.1. Σύμφωνα με το υπ’ αριθμό 215/2015 βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών, οι ανωτέρω κατηγορούμενοι ως μέλη του Τάγματος Εφόδου της εγκληματικής οργάνωσης «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» είχαν από κοινού αποφασίσει να τελέσουν να τελέσουν το κακούργημα της ανθρωποκτονίας από πρόθεση που περιείχε τουλάχιστον αρχή εκτέλεσης αυτού και δεν ολοκλήρωσαν την ενέργειά τους επειδή είχε παρέλθει ο χρόνος του οργανωμένου χρονοδιαγράμματος επίθεσης προς το θύμα, όπως αυτό είχε προκαθοριστεί και ο επικεφαλής του Τάγματος Εφόδου Αναστάσιος Πανταζής έδωσε την εντολή να αποχωρήσουν από τον τόπο της επίθεσης, πριν εμφανιστούν Αστυνομικές Δυνάμεις ή άλλες ομάδες αντιφρονούντων και συλληφθούν.

Ο κατηγορούμενος Αναστάσιος Πανταζής με το ανωτέρω βούλευμα παραπέμπεται επειδή: ( φύλλο 1000)

α) «ενώ ήταν μέλος του πενταμελούς συμβουλίου διοίκησης της Τοπικής Οργάνωσης Περάματος της εγκληματικής οργάνωσης «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ», ως επικεφαλής αντίστοιχου «Τάγματος Εφόδου», συγκροτούμενου από είκοσι (20) τουλάχιστον άτομα… βάσει οργανωμένου σχεδίου μετέβη στην οδό Θεμιστοκλή Σοφούλη… ανέβηκε στην ταράτσα όπου κοιμόταν ο τέταρτος των Αιγυπτίων EMBARAK ABOUZID, του επιτέθηκε αιφνιδιαστικά με ιδιαίτερη βιαιότητα και μαζί με τους λοιπούς τον χτύπησε με ξύλα και σιδερένιους λοστούς σε όλο του το σώμα, ακόμα και σε καίρια σημεία όπως το κεφάλι……….. Πλην όμως δεν ολοκλήρωσε τον ανθρωποκτόνο σκοπό του επειδή είχε παρέλθει ο χρόνος του οργανωμένου χρονοδιαγράμματος επίθεσης προς τα θύματα, όπως αυτό είχε προκαθορισθεί και ο ίδιος ο κατηγορούμενος Αναστάσιος Πανταζής, ως επικεφαλής του «Τάγματος Εφόδου», έδωσε εντολή να αποχωρήσουν όλοι από τον τόπο της επίθεσης».

-β) και ως διευθύνοντα…. στο φύλλο 110 δέχεται ότι «….δεν καταλείπεται καμία αμφιβολία ότι η επίθεση αυτή σε βάρος των Αιγυπτίων αλιεργατών ήταν οργανωμένη από τη «Χρυσή Αυγή», στα πλαίσια των στόχων και σκοπών της και με την ενεργοποίηση του αντίστοιχου «τάγματος εφόδου» του Περάματος με επικεφαλής τον πυρηνάρχη της τοπικής οργάνωσης Περάματος Α. Πανταζή…».

7.1.2. Από το παραπεμπτικό σκέλος του βουλεύματος συνάγεται ότι η ανθρωποκτόνος επίθεση των κατηγορουμένων έγινε στα πλαίσια της δράσης της εγκληματικής οργάνωσης. Πράγματι, όπως δέχεται το βούλευμα, οι ανωτέρω κατηγορούμενοι, συμμετέχοντας στην ομάδα κρούσης της οργάνωσης (Τάγμα Εφόδου), με εντολές που τους είχαν ήδη δοθεί την ιεραρχία της οργάνωσης και με επικεφαλή του Τάγματος Εφόδου διευθύνοντα της οργάνωσης (ο κατηγορούμενος Πανταζής παραπέμπεται και με την κατηγορία της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης) τέλεσαν την απόπειρα ανθρωποκτονίας σε βάρος μου. Σε καμία η ζωή μου δεν θα είχε κινδυνεύσει αν εξέλειπε η παράνομη και εγκληματική δράση της οργάνωσης.

Συνεπώς, με βάση τις παραδοχές τους βουλεύματος, προκύπτει το αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα ότι είναι νόμω βάσιμη η αγωγή κατ’ άρθρο 914, 932 ΑΚ βάσει των ανωτέρω πραγματικών περιστατικών.

VIII. Το επιτρεπτό της παράστασης πολιτικής αγωγής κατά των κατηγορουμένων που παραπέμπονται για τη διεύθυνση της εγκληματικής οργάνωσης

8.1.1. Σύμφωνα με το ΠΚ 187 § 3 εδ. α «Όποιος διευθύνει την οργάνωση της πρώτης παραγράφου τιμωρείται με κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών».

Με την διάταξη αυτή καθιερώνεται μια ιδιαίτερη μορφή συμμετοχικής δράσης, οι οποία συνεπικουρεί τις διατάξεις του Γενικού Μέρους του ΠΚ για την συμμετοχή, χωρίς όμως να απαιτείται κατ’ ανάγκη να γίνει αναφορά σε αυτές, δεδομένου ότι πληρούται ειδική υπόσταση κανόνα δικαίου του Ειδικού Μέρους του ΠΚ

Παρόμοιες εξειδικευμένες μορφές συμμετοχικής δράσης έχει θεσπίσει ο νομοθέτης στο ΠΚ 135 § 4 (συνωμοσία σε προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας), στο ΠΚ 189 § 2 (υποκινητές πράξεων διατάραξης της κοινής ειρήνης), ένωση προσώπων που διαπράττουν κλοπές (374 στ. δ), η οργάνωση ή ομάδα για την νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα (Ν. 3691/2008 αρθ 2&2 στοιχ έ), η οργάνωση ή ένωση προσώπων που επιδιώκει υποκίνηση βίας ή μίσους (Ν. 4285/2014 αρθρ 1 &4),

8.1.2. Κατά το βούλευμα (φύλλο 29) διευθύνων την οργάνωση είναι όποιος:

«….. με οιονδήποτε τρόπο , διατάσσει, καθοδηγεί, και εποπτεύει τα μέλη της οργάνωσης για την επίτευξη των σκοπών της. …….. τα οποία με τις δικές τους ενέργειες συνεπικουρούν το έργο του εμφανιζομένου προς τα έξω ενός και μοναδικού αρχηγού. ….. και αυτά τα άτομα, στο πλαίσιο της εγκληματικής δράσεως της οργάνωσης και για τη επίτευξη των εγκληματικών σκοπών της …. δίνουν δεσμευτικές εντολές στα ιεραρχικά κατώτερα μέλη της, … Τα ίδια ισχύουν και στην περίπτωση κατά την οποία τα εν λόγω άτομα εγκρίνουν την παράνομη δράση των απλών μελών της οργάνωσης, η οποία εκδηλώνεται στο πλαίσιο της επίτευξης των παράνομων σκοπών της..» ( φύλλο 29) .

8.1.3. Το υπ’ αριθμό 215/2015 βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών στα φύλλα 968-970 που αφορούν στην παραπομπή του κατηγορουμένου Ν. Μιχαλολιάκου, ως αρχηγού και εκ των διευθυνόντων την εγκληματική οργάνωση, δέχεται ότι:

στο φύλλο 968… ότι

«…η εγκληματική οργάνωση «ΛΑΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ»… (είχε) ιεραρχική δομή με επικεφαλή και απόλυτο κυρίαρχο τον κατηγορούμενο Νικόλαο Μιχαλολιάκο ως Γενικό Γραμματέα-Αρχηγό και εκπρόσωπο της κοινοβουλευτικής ομάδας ως πολιτικού κόμματος … Η επιχειρησιακή δράση της… εκδηλωνόταν μέσω των Τοπικών Οργανώσεων της και πάντοτε υπό την καθοδήγηση ανωτέρω στην ιεραρχία στελέχους, με βάση οργανωμένο σχέδιο, το οποίο εκτελούσαν τα μέλη των ομάδων κρούσεως, επονομαζόμενα «Τάγματα Εφόδου»…… Στο πλαίσιο αυτό, κατ’ εφαρμογή των «καταστατικών αρχών» και επιδιώξεων της ως άνω οργάνωσης, ενεργώντας πάντα με βάση οργανωμένο σχέδιο δράσης, κατανομή ρόλων και αυστηρά καθορισμένο χρονοδιάγραμμα, διαπράχθηκαν δεκάδες αξιόποινες πράξεις και εγκληματικές επιθέσεις σε βάρος ομάδων ατόμων ή μεμονωμένων τοιούτων, από τις οποίες (εγκληματικές δράσεις) όλως ενδεικτικώς, αναφέρονται οι κάτωθι… β) απόπειρα ανθρωποκτονίας από κοινού σε βάρος του Αιγύπτιου αλιεργάτη Embarak Abousid

Και στο φύλλο 970:

«ως ιδρυτής κατ’ ουσίαν αρχηγός και ηγέτης της, διηύθυνε αυτήν, καθ’όλο το διάστημα λειτουργίας της ως εγκληματικής οργάνωσης, ήτο κατ’ουσίαν από το έτος 2008, …….. παρέχοντας οδηγίες και εντολές προς τα μέλη της, γνωρίζοντας πλήρως και ελέγχοντας απολύτως την δράση τους, με στόχο την επίτευξη των παράνομων σκοπών της και με μέσον τη διάπραξη εκ μέρους των μελών της διάφορων, ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων…»

8.1.4. Όσον αφορά τον Ιωάννη Λαγό, επίσης κατηγορούμενο ως εκ των διευθυνόντων την εγκληματική οργάνωση, σύμφωνα με το ανωτέρω βούλευμα ( φύλλο.948)

«… Ο εν λόγω κατηγορούμενος Ιωάννης Λαγός, από τότε που εντάχθηκε στην οργάνωση γνωρίζοντας και σε άλλους με κάθε τρόπο και μέσο της επιδιώξεις της, …….ανελίχθηκε στην ιεραρχία της ως επίσημος εκφραστής των θέσεών της, των παρανόμων δράσεων και των στόχων της, αναφερόμενος απευθείας στον αρχηγό Νικόλαο Μιχαλολιάκο ………διευθύνοντας πλέον ως Βουλευτής μαζί με τον Αρχηγό και τους άλλους Βουλευτές, δίνοντας εντολές ή εγκρίνοντας εγκληματικές δράσεις-επιθέσεις, μεταξύ των οποίων και οι προαναφερόμενες (!!!), επιπλέον δε δίνοντας σχετικές εντολές και έχοντας την πλήρη ευθύνη της εγκληματικής δράσης των Τοπικών Οργανώσεων του κόμματος-εγκληματικής οργάνωσης στην ευρύτερη εκλογική περιφέρεια του Πειραιά και συγκεκριμένα εκείνων του Πειραιά, της Νίκαια και του Περάματος».

Με παρόμοιες σκέψεις το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών παραπέμπει και τους υπόλοιπους κατηγορουμένους που διώκονται για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης. Αναφέρεται δηλαδή ότι έδιναν εντολές και ενέκριναν εγκληματικές δράσεις μεταξύ των οποίων και η απόπειρα δολοφονίας σε βάρος.

8.1.5. Συνεπώς, κατά το παραπεμπτικό του βουλεύματος οι κατηγορούμενοι για ΠΚ 187 § 3, ως διευθύνοντες της οργάνωσης, έδιναν οδηγίες και εντολές, ήλεγχαν , ενέκρινα και επέβλεπαν την αξιόποινη δράση της των μελών της οργάνωσης, στην οποία περιλαμβάνεται και η σε βάρος μου απόπειρα ανθρωποκτονίας. εγκληματικής οργάνωσης . Επομένως, συνάγεται σαφώς ότι είναι επιτρεπτή η παράσταση πολιτικής αγωγής και κατά των κατηγορουμένων που έχουν παραπεμφθεί για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, επειδή μια αγωγή με ιστορική βάση, τις παραδοχές του βουλεύματος (έγκριση, εντολές και οδηγίες της σε βάρος μου απόπειρας ανθρωποκτονίας στο πλαίσιο δράσης της οργάνωσης και προς επίτευξη των σκοπών της) και αίτημα την χρηματική ικανοποίηση, γεννά αξίωση εξ’ αδικοπραξίας.

IX. Το επιτρεπτό της παράστασης πολιτικής αγωγής κατά τον κατηγορουμένων που παραπέμπονται για ένταξη και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση

9.1.1. Με τον Ν. 3875/2010 τροποποιήθηκε η νομοτυπική μορφή του ΠΚ 187 και συγκεκριμένα η φράση «και επιδιώκει» αντικαταστάθηκε με την φράση «που επιδιώκει (ενν. η οργάνωση). Συνέπεια της ανωτέρω τροποποίησης ήταν ότι η «επιδίωξη» τυποποιείται πλέον ως στοιχείο της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος δηλ. ως ποιοτικό στοιχείο της εγκληματικής οργάνωσης και ότι επομένως, βάσει της ανωτέρω παραδοχής αρκεί πλέον ενδεχόμενος δόλος για την κατάφαση του εν λόγω στοιχείου και διευρύνεται το αξιόποινο της συγκεκριμένης αξιόποινης πράξης. Τούτο διότι, φαίνεται πλέον να διευκολύνεται η κατάφαση αυτουργίας και στις περιπτώσεις όπου ο δράστης με ενδεχόμενο δόλο ως προς τους σκοπούς που υπηρετεί η ένωση προσώπων, συμβάλει στη λειτουργία της ή συνεισφέρει στη δράση της ή στην εφοδιαστική υποδομή της, οπότε με τις αυτουργικές ενέργειές του αποκτά την ιδιότητα του μέλους της ομάδας. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν απαιτείται πλέον να εξετάζεται αν η πράξη κάθε μέλους της οργάνωσης προσφέρεται αντικειμενικά να επιφέρει η ίδια το υπ’ αυτού σκοπούμενο αποτέλεσμα, αλλά αρκεί η πράξη του να «ομαδοποιείται» ως «συγκλίνουσα δράση» με τις ενέργειες των άλλων μελών της ομάδας και με τον τρόπο αυτόν συναξιολογείται ως συμβάλλουσα στη λειτουργία της οργάνωσης.

– το επιχείρημα (σελ 18 υπομνήματος του κατηγορουμένου Ν Μιχαλολιάκου) ότι η εγκληματική οργάνωση «δεν είναι υποκείμενο δικαίου» τιμωρείται μόνο ο δράστης για συγκεκριμένη πράξη, άλλως συλλογική ευθύνη

Κατά τον Ν. Μιχαλολιάκο (υπόμνημα του, σελ 18) «το αδίκημα της εγκληματικής οργάνωσης είναι η ύπαρξη και λειτουργία της. Δεν είναι (????) η τέλεση συγκεκριμένης πράξης που τελέστηκε από μέλος της, ακόμη και από εκείνες που εμπίπτουν στους σκοπούς της εγκληματικής οργάνωσης».

9.1.2. Η «πρωτότυπη» αυτή θεωρία, αγνοεί ότι το βασικό στοιχείο της αντικειμενικής υπόστασης του 187 είναι η οργάνωση «που επιδιώκει». Σύμφωνα με τον ισχυρισμό του κατηγορουμένου, οι εγκληματικές οργανώσεις απλώς «λειτουργούν», δεν εγκληματούν και οι διευθύνοντες δεν ευθύνονται, αφού σπάνια ή ποτέ δεν συμμετέχουν στην διάπραξη συγκεκριμένων εγκλημάτων. Δίνουν απλώς «οδηγίες, εντολές και ελέγχουν την εκτέλεσή τους..»!!!!. Η «θεωρία» αυτή καταργεί την ανάγκη ύπαρξης της παρ. 1 και παρ. 3 του άρθρου 187

9.1.3. Τελικά τι είναι η εγκληματική οργάνωση ;

– Υποκείμενο αναβαθμισμένης υποδομής για προετοιμασία κακουργημάτων ή στερητικός αναδοχέας – εξουδετερωτής ποινικών και αστικών ευθυνών των προσώπων που λειτουργούν σε αυτή και τελούν τις πράξεις που σχεδιάζει;

– Πως θα ήταν δικαιοκρατικά ανεκτό από τη μια να τυποποιείται σε κακούργημα μια ως τότε προπαρασκευαστική συμπεριφορά και από την άλλη να απαγορεύεται στα συγκεκριμένα θύματα των πράξεών της να στρέφονται εναντίον των μελών της συλλογικότητας που τις οργάνωσε ;

– Πως θα ήταν ανεκτό να δέχεται το Βούλευμα ότι δεν χωρεί αμφιβολία ότι η πράξη δεν θα είχε τελεστεί χωρίς να έχει αποφασισθεί, οργανωθεί και εγκριθεί από τους διευθύνοντες της εγκληματικής οργάνωσης και αυτοί να αποκλείονται από τις αξιώσεις που έχουν οι παθόντες σε βάρος τους ;

– Με την αστική ασυλία των οργανωτών των εγκλημάτων εκπληρώνει το ποινικό δικαστήριο τη συνταγματική υποχρέωση προστασίας των θυμάτων;

– Είναι δυνατή η αποκοπή του εκτελεστικού-οργανωτικού σταδίου εγκλημάτων με την παρεμβολή μιας νομικά ουδέτερης ζώνης (της Ε.Ο.) που περιορίζει τις ευθύνες στο πρώτο και τις αφαιρεί από όσους συνέπραξαν στο δεύτερο;

– Η εγκληματική οργάνωση (Ε.Ο.) τυποποιήθηκε από το νομοθέτη ως προϊόν κακουργηματικού αδικήματος όσων συμμετέχουν η εντάσσονται σε αυτήν ή την διευθύνουν προκειμένου να «γειώνει» τις ποινικές ευθύνες όλων όσων συναπαρτίζουν το διευθυντικό επιτελείο και να γίνεται φορέας στερητικής – αφού η Ε.Ο. ούτε υποκείμενο ποινικής ευθύνης είναι, ούτε καν υποκείμενο δικαίου – αναδοχής των αστικών ευθυνών τους από ένα ανύπαρκτο υποκείμενο δικαίου;

Όχι βέβαια.

9.1.4. Η ένταξη και συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση αποτελεί ένα είδος «αλληλόχρεης δράσης», αφού εν προκειμένω τα μέλη της οργάνωσης διαμορφώνουν «ένα ενιαίο πολυπρόσωπο υποκείμενο»17 έτσι ώστε να πρέπει να δεχθεί κανείς η κοινή δράση έχει αυθυπαρξία και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ενιαία οντότητα»18. Δεδομένου ότι μια ένωση προσώπων δεν μπορεί να αποτελεί ενεργητικό υποκείμενο τέλεσης εγκλημάτων κατά το ποινικό μας δίκαιο, είναι ορθό να υποστηρίζεται ότι τα μέλη που συγκροτούν εγκληματική οργάνωση υποτάσσουν καθένα ατομικά, την βούλησή του στην «βούληση της ολότητας» περαιτέρω ότι υπηρετούν κοινό σκοπό και τελούν μεταξύ τους σε τέτοια σχέση, ώστε να αισθάνονται μεταξύ τους ως ενιαία και αδιαίρετη μονάδα. (Λιβος Ποιν Χρ 2015)

9.1.5. Όπως ρητά δέχεται το βούλευμα (φύλλο 27ο) μέλη της εγκληματικής οργάνωσης είναι: «« .. τα πρόσωπα τα οποία την συγκροτούν, με την υποταγή της βούλησης κάθε ενός ατομικά στη βούληση της ολότητας, επιδιώκουν κοινό σκοπό και μεταξύ τους τελούν σε τέτοια σχέση, ώστε αυτά να αισθάνονται μεταξύ τους ενιαία και αδιαίρετη μονάδα……… .και όλοι μαζί χωρίς να έχει σημασία αν αυτό επιτυγχάνεται ελεύθερα ή με την καλλιέργεια σχέσεων υποταγής, διαμορφώνουν τελικά μία νέα, ενιαία βούληση, αυτή της οργάνωσης, η οποία κατευθύνεται στην επίτευξη ενός κοινού σκοπού, ο οποίος αποβλέπει στην τέλεση κάποιου ή κάποιων από τα κακουργήματα πού απαριθμούνται…»

9.1.6. Κάθε μέλος της εγκληματικής οργάνωσης, με την ένταξή του, αποδέχεται τους εγκληματικούς σκοπούς της οργάνωσης και εντάσσει την ατομική βούλησή του στην συλλογική (βούληση) της οργάνωσης. Επομένως, σε κάθε πράξη που τελεί η οργάνωση, ενυπάρχει η ενιαία και αδιαίρετη βούληση όλων των μελών της εγκληματικής ομάδας, με αποτέλεσμα να δρα η οργάνωση (ως σύνολο μελών) στο πλαίσιο κατανομής ρόλων και αρμοδιοτήτων στης δράσης της οργάνωσης και όχι μόνον κάποιο μεμονωμένο άτομο.

9.1.7. Το ότι όλα τα μέλη της οργάνωσης επιβαρύνονται με την τέλεση των αξιόποινων πράξεων που αναφέρονται στην παράγραφο 1 του ΠΚ 187 έρχεται να επιβεβαιώσει το εδάφιο β’ της παραγράφου 6 του ΠΚ 187.

Σύμφωνα με την ανωτέρω διάταξη «Η μη τέλεση οποιουδήποτε από τα επιδιωκόμενα εγκλήματα των παρ. 1 και 3 συνιστά ελαφρυντική περίσταση». Ο νομοθέτης συνεπώς κρίνει ότι εάν η οργάνωση (ως σύνολο) δεν έχει προλάβει να τελέσει κάποιο από τα επιδιωκόμενα εγκλήματα της παραγράφου 1, πρέπει να επιβληθεί ελαφρύτερη ποινή, σε όλα τα μέλη, ακριβώς επειδή βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της επιδίωξης. Αν όμως η οργάνωση (ως σύνολο) έχει τελέσει κάποιο από τα κακουργήματα της παρ. 1, δεν αναγνωρίζεται σε κανένα από τα μέλη της (δράστες ή μη του επί μέρους εγκλήματος από τα προβλεπόμενα στο 187πκ) το ελαφρυντικό της παρ. 6 του ίδιου άρθρου, ακριβώς επειδή η οργάνωση ως τέτοια στο πλαίσιο των επιδιώξεών της επέφερε ένα αποτέλεσμα από τα επιδιωκόμενα από αυτήν.

9.1.8. Να σημειωθεί ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι το εδ. β’ της παραγράφου 6 αφορά κάθε μέλος ξεχωριστά οπότε αν από τα μέλη της οργάνωσης κάποιο δεν πρόλαβε να τελέσει κακούργημα ως αυτουργός, του αναγνωρίζεται η ελαφρυντική περίσταση της παρ. 6. Ειδικότερα, του νόμου μη διακρίνοντος, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να υποστηρίξουμε μια τέτοια ερμηνεία που θα ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με την αντεγκληματική πολιτική του νομοθέτη, ο οποίος επιθυμεί να τιμωρήσει αυστηρότερα τις εγκληματικές οργανώσεις που δεν έχουν μείνει στο στάδιο της επιδίωξης αλλά έχουν πραγματώσει τους παράνομους σκοπούς της. Επιπλέον όμως, θα συνέβαινε το εξής παράδοξο : σε μέλος που έχοντας τον απαιτούμενο από το ΠΚ 187 δόλο, εντάχθηκε σε εγκληματική οργάνωση που επιδιώκει την τέλεση κακουργημάτων από αυτά που αναφέρονται στην παρ. 1, λόγω της κατανομής ρόλων έχει σοβαρές αρμοδιότητες εντός της οργάνωσης πλην όμως δεν ήταν και αυτουργός αξιόποινης πράξης (πχ ανθρωποκτονίας), να αναγνωρίζεται ελαφρυντικό, αν και συνεισέφερε από το «πόστο» του στην πραγμάτωση των σκοπών της οργάνωσης.

Επομένως, δυνάμει των ανωτέρω, πρέπει να κριθεί ότι το σύνολο των μελών της οργάνωσης ευθύνονται, στο πλαίσιο του ενιαίου δόλου της οργάνωσης και για την συμβολή στην πράξη της απόπειρας ανθρωποκτονίας που τελέστηκε σε βάρος μου η οποία επέφερε και το ζημιογόνο αποτέλεσμα.

9.1.9. Αιτιώδης σύνδεσμος ανάμεσα στην παράνομη πράξη και το αποτέλεσμα υπάρχει αφού, εάν αν η ενιαία βούληση των μελών δεν ήταν η πραγμάτωση κακουργημάτων, μεταξύ αυτών και της απόπειρας ανθρωποκτονίας σε βάρος μου, δεν θα είχε επέλθει το ζημιογόνο αποτέλεσμα.

9.1.10. Το υπ’ αριθμό 215/2015 βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών κάνει την παραδοχή ότι,

α) όλα τα μέλη συναποφάσισαν και γνώριζαν και τα εγκλήματα που είχαν διαπραχθεί και ήθελαν και αποδέχονταν τη διάπραξη τους, στο πλαίσιο του ενιαίου δόλου τους, «ο ειδικός δόλος πρέπει να θεωρηθεί ενιαίος, υπό την έννοια ότι τα μέλη της ομάδας έχουν προαποφασίσει …. ότι η δράση τους θα εκδηλωθεί σε βάθος χρόνου με την τέλεση περισσότερων κακουργημάτων» β) ότι τα διευθυντικά στελέχη «παρείχαν οδηγίες και εντολές προς τα μέλη της, γνώριζαν πλήρως και ήλεγχαν απολύτως την δράση τους..» και «διευθύνοντάς την (την εγκληματική οργάνωση ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ), δίνοντας εντολές ή εγκρίνοντας εγκληματικές δράσεις –επιθέσεις, μεταξύ των οποίων και οι προαναφερόμενες».

X. Αιτιώδης σύνδεσμος – εξέλιξη και ολοκλήρωση και όχι παρεμβολή και διακοπή

10.1.1. Με τις παραπάνω παραδοχές του Βουλεύματος καταρρίπτεται και το επιχείρημα κατηγορουμένων περί δήθεν «παρεμβολής» των αυτουργών ή άμεσων και απλών συνεργών μεταξύ της αξιόποινης πράξης και της οργάνωσης και των μελών της, με συνέπεια, κατά τον ισχυρισμό, να διακόπτεται δήθεν ο αιτιώδης σύνδεσμος.

10.1.2. Οι δράστες διέπραξαν αυτά ακριβώς που κατά το παραπεμπτικό του Βουλεύματος ήταν οι εντολές-οδηγίες των διευθυνόντων και παράλληλα, κοινός σχεδιασμός, κοινή απόφαση, κοινός δόλος, όλων των μελών του «πολυπρόσωπου υποκειμένου» της εγκληματικής οργάνωσης, με συνέπεια ο αιτιώδης σύνδεσμος για όλους να είναι άμεσος και παρών σε όλη τη διάπραξη της σε βάρος μου απόπειρας ανθρωποκτονίας.

10.1.3. Άλλωστε, η άποψη που διατυπώνεται από κατηγορούμενο, ότι ο απλός συνεργός διευκολύνει αλλά δεν πραγματώνει το όλο της υπαίτιας παράνομης πράξης που γεννά αξίωση αποζημίωσης κατ΄ άρθρα 926 (ζημία από περισσότερους) και 932 ΑΚ, δεν έχει έρεισμα στην θεωρία και τη νομολογία.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τον Γεωργιάδη, «ο όρος ‘κοινή πράξη’ πρέπει να ληφθεί υπό την ευρύτατη δυνατή έννοια της αιτιώδους συμπράξεως ή συμμετοχής – με οποιαδήποτε μορφή στην αδικοπραξία…… Ως κοινή πράξη πρέπει να νοηθεί κάθε μορφή συμμετοχής στην τέλεση της πράξης… Ο βαθμός της αιτιώδους συμβολής καθενός από τους περισσότερους δράστες δεν ενδιαφέρει για την θεμελίωση της εις ολόκληρον ευθύνης, αλλά μόνο για την αναγωγή μεταξύ των συνοφειλετών». Τα δε παραπάνω αφορούν ασφαλώς ρητά, όχι μόνο την ηθική αυτουργία, αλλά και την απλή συνέργεια :

«οι λοιπές μορφές συμμετοχής στην πράξη, δηλαδή η ηθική αυτουργία, η άμεση και απλή συνέργεια.. πρέπει να ληφθούν υπόψη όχι με την έννοια των άρθρων 46 και 47 ΠΚ αλλά με την ευρύτερη σημασία τους στο αστικό δίκαιο. Συνεπώς όχι μόνο η δόλια αλλά και η απλώς υπαίτια συμπεριφορά του άμεσου και απλού συνεργού μπορεί να θεωρηθεί μαζί με την συμπεριφορά του αυτουργού ως κοινή πράξη»19

Επιπλέον, σύμφωνα με τον Βαθρακοκοίλη που επικαλείται και σχετική απόφαση του Αρείου Πάγου «ο ισχυρισμός του ενός από τους περισσότερους που ενέχονται ότι μόνη η δική του θετική ή αρνητική ενέργεια, χωρίς την συνδρομή και των λοιπών, δεν θα επέφερε την ζημία, δεν έχει επιρροή για απαλλαγή του (ΑΠ 33/1979)» 20

Άλλωστε, είναι δεδομένο ότι η έκταση της υπαιτιότητας σύμφωνα με το αστικό δίκαιο είναι κατά πολύ ευρύτερη από την έννοια του δόλου που απαιτεί το ποινικό δίκαιο.

10.1.4. Συνεπώς, η άποψη ότι ανάμεσα στην εγκληματική οργάνωση και το θύμα παρεμβάλλεται ο δράστης – μέλος της οργάνωσης και την «διακόπτει» είναι προδήλως αβάσιμη. Η δράση του δεν συνιστά «παρεμβολή», αλλά εξέλιξη και ολοκλήρωση του αιτιώδους συνδέσμου, καθώς η αμεσότητα στην πρόκληση της βλάβης δεν εξαντλείται στην χρονική και τοπική εγγύτητα.

XI. Συμπέρασμα

11.1.1. Το βούλευμα περιγράφει και την παράνομη συμπεριφορά κατά 914 ΑΚ (εγκληματικές πράξεις, οδηγίες και εντολές προς τα μέλη) και την αυτονόητη ζημία μου και τον σύνδεσμο με το γνωστικό και βουλητικό στοιχείο του δόλου (σχεδίαζαν, γνώριζαν, συμμετείχαν και αποδέχονταν όλα τα μέλη την εγκληματική δράση της οργάνωσης).

11.1.2. Το βούλευμα τους παραπέμπει επειδή η σε βάρος μου απόπειρα έγινε στο πλαίσιο του ενιαίου δόλου όλων των μελών της εγκληματικής οργάνωσης και με τις οδηγίες, εντολές, γνώση και έλεγχο των διευθυντικών στελεχών της οργάνωσης. Η παραδοχή αυτή, όπως διατυπώνεται στο βούλευμα, θεμελιώνει, γνώση και βούληση όλων των μελών, οδηγίες, εντολές, γνώση και έλεγχο των διευθυντικών στελεχών δηλ. συγκλίνουσα συμμετοχική δράση, στην προσβολή του δικαιώματός μου στη ζωή, η οποία θεμελιώνει αξίωση χρηματικής ικανοποίησής μου σε βάρος όλων των κατηγορουμένων.

11.1.3. Στο παρόν στάδιο της διαδικασίας, τίποτε από όλα αυτά δεν χρειάζεται να αποδειχθεί, αρκούν οι παραδοχές το παραπεμπτικού σκέλους του βουλεύματος, για το επιτρεπτό της πολιτικής αγωγής. Με βάση αυτές θα γίνει η υπαγωγή στις διατάξεις των άρθρων 914, 932,ΑΚ και 63 ΚΠΔ.

11.1.4. Η απόδειξη των παραπάνω παραδοχών του βουλεύματος που θα γίνει στη διάρκεια της αποδεικτικής διαδικασίας, στο τέλος της δίκης θα οδηγήσει στην κρίση και της ουσιαστικής τους βασιμότητας.

11.2.1. Μπορούσαν να υπάρχουν τα συγκεκριμένα εγκλήματα με τα συγκεκριμένα θύματα χωρίς την ύπαρξη της συγκεκριμένης εγκληματικής οργάνωσης;

11.2.2. Οι κατηγορούμενοι ισχυρίζονται ότι « αν έλλειπε η συγκεκριμένη πράξη του συγκεκριμένου δράστη, δεν θα υφίστατο προσβολή εννόμου αγαθού του παθόντος, παρά την ύπαρξη και την λειτουργία της εγκληματικής οργάνωσης».

11.2.3. Συμβαίνει και συνέβη ακριβώς το αντίστροφο. Αν έλλειπε η συγκεκριμένη εγκληματική οργάνωση, με την συγκεκριμένη δομή, στόχους, ηγεσία, και επιδιώξεις, δεν θα είχε γίνει κανένα από τα συγκεκριμένα εγκλήματα πού συν-εκδικάζονται, ούτε κανένα από όσα, έχουν συσχετιστεί στη δικογραφία και κυρίως δεν θα υπήρχε κανένα θύμα. Το γεγονός αυτό είναι για το στάδιο αυτό της δίκης θεμελιώδης παραδοχή στο παραπεμπτικό σκέλος του βουλεύματος, αλλά και πικρή εμπειρία όλων ανεξαίρετα των θυμάτων.

11.2.4. Με ποιο κίνητρο;

– Το κίνητρο δέχεται το βούλευμα (σε κάθε σελίδα του παραπεμπτικού που αφορά στην ένταξη ή και διεύθυνση) είναι : « η βίαιη επιβολή των πολιτικών ιδεών της» ( της οργάνωσης), «την οποία οι προαναφερόμενοι επεδίωξαν να την επιβάλλουν διά βίαιων μέσων και μεθόδων σε όσους ήταν προδήλως ιδεολογικά αντίθετοι στοχοποιημένοι με βάση τα κριτήρια της ιδεολογίας αυτής» και

«η εγκληματική δράση της (της οργάνωσης) είχε σκοπό την αντιμετώπιση διά της βίας των αλλοδαπών, των αντιφρονούντων, αλλά και όσων θεωρούνταν σοβαροί ιδεολογικοί αντίπαλοι της και κατ’ επέκταση τη διάδοση και επιβολή των πολιτικών ιδεών και θεωριών της διά της βίας όπως προκύπτει από τα γεγονότα πού αναφέρονται παρακάτω… με οργανωμένο σχέδιο το οποίο εκτελούνταν από …τα τάγματα εφόδου…….»

11.2.5. Όλοι οι κατηγορούμενοι, κατά το βούλευμα, συμμετείχαν στην εγκληματική οργάνωση, με επίγνωση των επιδιώξεών της, γνώση, αποδοχή και θέληση πραγμάτωσης των επί μέρους εγκληματικών πράξεων των μελών της.

11.2.6. Όπως έχει ορθά επισημανθεί21 «Δεν είναι απλώς οι δράστες μέλη της Χρυσής Αυγής, η εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή είναι ο δράστης».

Τα θύματα δεν θα είμαστε θύματα αν έλειπε η συγκεκριμένη εγκληματική οργάνωση, η οποία προετοίμασε, σχεδίασε, οργάνωσε, εκτέλεσε, με κατανομή ρόλων και αρμοδιοτήτων, και την σε βάρος μου απόπειρα ανθρωποκτονίας.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΖΗΤΩ

Να απορριφθούν στο σύνολό τους οι ενστάσεις των κατηγορουμένων

Να γίνει δεκτό το αίτημά μου για παράσταση πολιτικής αγωγής κατά του συνόλου των κατηγορουμένων και για το έγκλημα του άρθρου 187 παρ.1,3 ΠΚ

Κορυδαλλός, 22/6/2015
Οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.