(Κείμενο: Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, Κυριακάτικη Αυγή, 8/3/2015)
Από τα τέλη ήδη της δεκαετίας του ’90, μετά δηλαδή την επίθεση δεκαμελούς ομάδας χρυσαυγιτών κατά των Δ. Κουσουρή, Ηλ. Φωτιάδη και Γ. Καραμπατσόλη, η Δικαιοσύνη διέθετε μια ισχυρή βάση για να προχωρήσει στη δίωξη, όχι του νεοναζιστικού κόμματος για τις ιδέες του, αλλά της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης για τις αξιόποινες πράξεις της: Η σχετική απόφαση του Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου (1167/2010), που αφορούσε την υπόθεση αυτή, ανέφερε ότι οι δέκα χρυσαυγίτες είχαν τότε “αποφασίσει να τελέσουν το κακούργημα της ανθρωποκτονίας με πρόθεση [και] επιχείρησαν πράξη που περιείχε τουλάχιστον αρχή εκτελέσεως αυτού, ήτοι έχοντας αποφασίσει να σκοτώσουν”. Όμως η δικαστική εξουσία δεν προχώρησε πέραν αυτού – όπως δεν είχε για χρόνια προχωρήσει ούτε η ΕΛ.ΑΣ., ακόμα και μετά τη δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα. Γιατί;
Το 2004, τα “Νέα” αποκάλυπταν έγγραφο ειδικής υπηρεσίας της αστυνομίας, που έδειχνε τη διάβρωση από τους ναζί ακόμα και της ομάδας που είχε αναλάβει τις έρευνες για τον υπαρχηγό της οργάνωσης (“Aστυνομικοί κάλυπταν τον ‘Περίανδρο'”, 17.10.2004). Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, ο συλληφθείς βουλευτής της Χ.Α. Γιώργος Γερμενής, οδηγούμενος στη ΓΑΔΑ, συνόψιζε με δήλωσή του το μέγεθος του προβλήματος: “Ξήλωσαν αστυνομία και ΕΥΠ για να καταφέρουν να μας συλλάβουν”. Για να ολοκληρωθεί το παζλ της κρατικής συγκάλυψης, χρειάστηκαν μόνο οι αποκαλύψεις για τον ρόλο του γ.γ. της προηγούμενης κυβέρνησης, του διαβόητου κ. Μπαλτάκου…
Θυμίζω γνωστά πράγματα για να πω ότι το πρόβλημα με τη δίωξη της εγκληματικής οργάνωσης (επαναλαμβάνω: όχι του κόμματος γενικώς) δεν ήταν κάποια συνωμοσία της προηγούμενης κυβέρνησης, των αντιφασιστών, της Μέρκελ ή… των Εβραίων εναντίον της, όπως θέλει η συνήθης τακτική αυτοθυματοποίησης των ναζί. Το πρόβλημα με τη δίωξη ήταν ότι χρειάστηκε να φτάσουμε ώς τη δολοφονία Φύσσα για να συμβεί. Κι αυτό, μολονότι ο εν ισχύ Ν. 187 Π.Κ. περιγράφει φωτογραφικά τη δράση της Χρυσής Αυγής, τιμωρώντας όποιον “συγκροτεί ή εντάσσεται ως μέλος σε δομημένη και με διαρκή δράση ομάδα από τρία ή περισσότερα πρόσωπα (οργάνωση) που επιδιώκει τη διάπραξη κακουργήματα (ανθρωποκτονίες, βαριές σωματικές βλάβες κ.ο.κ)”.
Είναι ο νόμος αυτός προβληματικός; Ο λόγος στη νομικό Κλειώ Παπαπαντολέων: “Προφανώς, το αρ. 187 Π.Κ. είναι πολλαπλώς προβληματικό. Πράγματι διευρύνει υπέρμετρα το αξιόποινο και ως εκ τούτου έχει ζητήματα συνταγματικότητας. [Όμως] χιλιάδες άνθρωποι έχουν δικαστεί με αυτόν τον προβληματικό νόμο εδώ και 15 χρόνια· τυχόν εξαίρεση ειδικά για τη Χ.Α. θα συνιστούσε απαράδεκτη ευμενή διακριτική μεταχείριση. Και μάλιστα, εξαίρεση με όχημα έναν εξίσου προβληματικό θεσμό, όπως είναι η βουλευτική ασυλία” (RedNotebook 15.3.2014, goo.gl/CNn9Gz).
Αυτή, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να είναι η στάση της Αριστεράς όσον αφορά τη δίκη, στον βαθμό που καταλαβαίνει τι διακυβεύεται, τόσο σε νομικό όσο και σε πολιτικο-κοινωνικό επίπεδο. Και τα υπενθυμίζω, γιατί θα είναι ο κοινός μας τόπος, παρά τις κακοφωνίες. Φυσικά, δεν αρκεί. Η δίκη είναι επίσης πεδίο για την παρέμβαση του αντιφασιστικού κινήματος και της Αριστεράς. Και η Αριστερά οφείλει να το αναλάβει.