“Ο αντιφασιστικός αγώνας δεν γίνεται από ακαδημαϊκό άμβωνα, αλλά στο πεδίο της μάχης”

papadakis

(Κείμενο: Κώστας Παπαδάκης, Αυγή, 8.01.2015)

Από τη Χ.Α. καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια ηρωοποίησης των κατηγορουμένων της επειδή δήθεν διώκονται για τα φρονήματά τους. Η πρόταση παραπομπής τους χαρακτηρίζεται από πολλούς ιδιαίτερα σκληρή, αλλά δεν είναι. Στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε μία υπό τροποποίηση ποινική διάταξη (Π.Κ. 187), δεν περιέχει την πολύ αυστηρότερη του Π.Κ. 187Α παρά τον αναμφισβήτητα τρομοκρατικό χαρακτήρα της οργάνωσης και των πράξεων των μελών της και δεν εξαντλεί την ποινική αντιστοιχία πράξεων και κατηγοριών.

Η Αριστερά διστάζει και συχνά αποφεύγει να τοποθετηθεί. Ο ιστορικά δικαιολογημένος φόβος της να νομιμοποιήσει οποιαδήποτε πολιτική δίωξη την κάνει να πιστεύει ότι η Χ.Α. διώκεται πολιτικά και συχνά την οδηγεί σε επιχειρήματα υπεράσπισής της.

Τα φρονήματα της Χ.Α. όμως όχι μόνο δεν διώκονται, αλλά εφαρμόζονται από τη συγκυβέρνηση. Η ένταξη αρχικά του ΛΑΟΣ και αργότερα της Ν.Δ. στο μνημονιακό μπλοκ εξουσίας δημιούργησε πολιτικό κενό στο χώρο της λαϊκής Ακροδεξιάς και απετέλεσε και την αιτία της τακτικής επιλογής του κατεστημένου να αναβαθμίσει τη Χ.Α. σε νόμιμο πολιτικό κόμμα, προκειμένου να ασκεί δεξιά πίεση στην κυβερνητική πολιτική και να αποπροσανατολίζει τη λαϊκή δυσαρέσκεια στρέφοντάς την ενάντια στα θύματα αντί για τους θύτες.

Η Χ.Α. στη Βουλή και στους δρόμους υπερασπίστηκε τις κυρίαρχες επιλογές του κατεστημένου. Εκείνο που άλλαξε είναι ότι η Χ.Α. διεκδίκησε μεγαλύτερο ρόλο από αυτόν που της επεφύλασσαν και κυρίως ο λαϊκός ξεσηκωμός μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, που ανέτρεψε τη ροή των εξελίξεων.

Σήμερα η διαφαινόμενη πολιτική καθίζηση της Χ.Α. συμβάλλει στην όλη αστάθεια του πολιτικού συστήματος και στην κρίση εκπροσώπησης των αστικών πολιτικών δυνάμεων, καθώς τους στερεί μια ακόμη εναλλακτική δύναμη, και αυτό αποτελεί μεγάλη επιτυχία του κινήματος. Όμως ο αντιφασιστικός αγώνας δεν γίνεται από τον ακαδημαϊκό άμβωνα, αλλά από το πεδίο της μάχης. Ένα τέτοιο, με όλες τις επιφυλάξεις, είναι και τα δικαστήρια.

Δεν αμφισβητήθηκε ποτέ στην ιστορία της Αριστεράς η αναγκαιότητα παράστασης πολιτικής αγωγής σε δίκες παρακρατικών δολοφόνων. Πάντοτε το κίνημα ζητούσε αποκάλυψη της αλήθειας και τιμωρία των ενόχων. Η άρνηση συμμετοχής στην πολιτική αγωγή θα ήταν ανεπίτρεπτη φυγομαχία, παράδοση του αντιφασιστικού αγώνα στο κράτος. Αλλά το αστικό κράτος δεν είναι αντίπαλος του φασισμού, είναι η μήτρα που τον γεννάει. Βρίσκεται στο ίδιο άκρο μαζί του, εναντίον μας. Δεν θα του κάνουμε τη χάρη να μπούμε στο περιθώριο για να βγει εκείνος απ’ αυτό.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.