(Κείμενο: Ιωάννα Μεϊτάνη, Ενθέματα Αυγής, 30/11/2014)
Την περασμένη Τρίτη, 25 Νοεμβρίου, δόθηκε μια σημαντική συνέντευξη Τύπου για την πολιτική αγωγή στην επικείμενη δίκη της Χρυσής Αυγής στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Η συνέντευξη δεν ήταν σημαντική μόνο για το θέμα της, αλλά και για τη σύνθεση του πάνελ, που μαρτυρούσε μια συμμαχία επιθυμητή όσο και απαραίτητη στο αντιφασιστικό κίνημα. Μίλησαν ο Τζαβέντ Ασλάμ, ο Τάκης Ζώτος, ο Πέτρος Κωνσταντίνου, η Κλειώ Παπαπαντολέων, ο Κώστας Παπαδάκης, ο Βασίλης Παπαστεργίου, η Ελένη Τάκου, και συντόνισε ο Θανάσης Καμπαγιάννης.
Δεν θα σταθώ στο περιεχόμενο των ιδιαίτερα διαφωτιστικών και μεστών ομιλιών — τα βίντεο είναι διαθέσιμα στο σάιτ του jailgoldendawn.com. Ο στόχος του σχολίου είναι, κυρίως, να υπογραμμίσω κάτι που ανέφεραν δυο ομιλητές: οι διοργανωτές της συνέντευξης είχαν ζητήσει αρχικά την αίθουσα εκδηλώσεων του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Ο πρόεδρος του ΔΣΑ όμως, χωρίς να ενημερώσει το ΔΣ, αρνήθηκε την παραχώρηση της αίθουσας. Το σκεπτικό ήταν ότι αν δινόταν η αίθουσα στην πολιτική αγωγή, θα έπρεπε να δοθεί και στους συνηγόρους των Χρυσαυγιτών, εάν τη ζητούσαν.
Έτσι, ο πρόεδρος Βασίλης Αλεξανδρής δείχνει να τηρεί «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στην πολιτική αγωγή του αντιφασιστικού κινήματος και στους συνηγόρους (για την ακρίβεια, σε ένα υποθετικό αίτημα των συνηγόρων) νεοναζί τρομοκρατών, ηγετών και στελεχών μιας εγκληματικής οργάνωσης. Ασφαλώς, είναι αυτονόητο ότι όλος ο νομικός κόσμος πρέπει να υπερασπίσει το δικαίωμα κάθε πολίτη σε δίκαιη δίκη και σε επαρκή εκπροσώπηση μπροστά στη δικαιοσύνη. Ωστόσο, ο πρόεδρος και το ΔΣ ενός δικηγορικού συλλόγου (εφόσον αυτό ερωτηθεί…) οφείλουν, στην προκειμένη περίπτωση χωρίς μεγάλο κόπο και ρίσκο, να στηρίξουν, «μεροληπτώντας», τη φωνή του αντιφασιστικού κινήματος και να δηλώσουν ανοιχτά ότι του δίνουν χώρο και βήμα. Εξίσου ανοιχτά μπορούν να δηλώσουν (εάν τυχόν ερωτηθούν) ότι δεν δέχονται να δώσουν βήμα σε συνηγόρους μιας τρομοκρατικής νεοναζιστικής οργάνωσης. Το ζήτημα είναι στην ουσία του πολιτικό, και ο χειρισμός του δεν επιτρέπει το προσωπείο των «ίσων αποστάσεων», πίσω από το οποίο κρύβεται η εξίσωση θυτών και θυμάτων. Την πολιτική των «ίσων αποστάσεων» ακολούθησαν τόσα χρόνια τώρα κυβερνήσεις και ΜΜΕ, συμβάλλοντας τα μάλα στην ενίσχυση της εγκληματικής οργάνωσης. Τώρα που η επικείμενη δίκη των νεοναζί τρομοκρατών δίνει μια εξαιρετική αφορμή για να διατρανωθεί το αντιφασιστικό κίνημα, να εντείνει τη δράση του σε όλα τα επίπεδα και να ξεσκεπάσει όλες τις μορφές ρατσισμού στην κοινωνία και την πολιτεία, θα συνεχιστεί η συγκάλυψη, στο όνομα μιας δειλής ουδετερότητας;