(Κείμενο: Θανάσης Καμπαγιάννης, Σοσιαλισμός Από τα Κάτω, Νοέμβρης-Δεκέμβρης 2014)
Είναι η πρώτη φορά από τις εκλογές του Μάη-Ιούνη 2012 και την εισβολή της ναζιστικής οργάνωσης στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό που μπορούμε να πούμε με σιγουριά οτι η Χρυσή Αυγή πέφτει σε όλα τα επίπεδα. Γραφεία της κλείνουν σε όλη την Ελλάδα, στελέχη και μέλη της αποχωρούν, ακόμα και οι δημοσκόποι καταγράφουν πλέον μια εμφανή τάση υποχώρησης των εκλογικών της ποσοστών σε όλες τις σχετικές έρευνες.(1)
Από τις στήλες αυτού του περιοδικού έχουμε γράψει από αρκετά νωρίς ότι οι εξελίξεις μετά τη δολοφονία Φύσσα με τη φυλάκιση των ηγετών της Χρυσής Αυγής ήταν αποτέλεσμα όχι κάποιων σκοτεινών κρατικών σχεδιασμών, αλλά μιας ήττας που το πολιτικό σχέδιο της ναζιστικής οργάνωσης (η οικοδόμηση ταγμάτων εφόδου) είχε υποστεί πριν τον Σεπτέμβρη του 2013 και την έναρξη της ποινικής δίωξης της ηγεσίας της.(2)
Τα τάγματα εφόδου που οικοδομούσε η Χρυσή Αυγή είχαν διπλό στόχο: αφενός να τρομοκρατήσουν τους από κάτω (τους μετανάστες, τους συνδικαλιστές, τους αντιφασίστες, κλπ), αφετέρου να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των από πάνω (της άρχουσας τάξης που είναι τελικά και αυτή που παραχωρεί την εξουσία στα φασιστικά κόμματα σε συνθήκες ακραίας κρίσης). Αλλά η αντιφασιστική συσπείρωση που δημιουργήθηκε με αξιοπρόσεκτη ταχύτητα τους 15 μήνες μετά την εκλογή των νεοναζί στη Βουλή ακύρωσε αυτούς τους σχεδιασμούς: αντί για υπερόπλο, τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής μετατράπηκαν σε βαρίδι. Και οι νυχτερινές επιθέσεις τους, που ήταν οι μόνες που μπορούσαν να πραγματοποιήσουν, βρίσκανε πάντοτε μαζική απάντηση στο φως της μέρας από το αντιφασιστικό κίνημα.
Η φθινοπωρινή έφοδος της Χρυσής Αυγής τον Σεπτέμβρη του 2013 απλά επισφράγισε την αποτυχία του πολιτικού της σχεδίου. Η επίθεση στο ΠΑΜΕ και η δολοφονία του Φύσσα όχι μόνο δεν τρομοκράτησαν τους από κάτω, αλλά στάθηκαν αφορμή για έναν μαζικό αντιφασιστικό ξεσηκωμό που τρόμαξε την κυβέρνηση Σαμαρά και την υποχρέωσε να άρει την άτυπη ασυλία που μέχρι τότε απολάμβανε η νεοναζιστική οργάνωση από τους κρατικούς μηχανισμούς. Το αποτέλεσμα ήταν η προφυλάκιση του Μιχαλολιάκου και η απώλεια του σημαντικότερου κεκτημένου στην ιστορία της οργάνωσης, της ύπαρξής της ως “νόμιμου πολιτικού κόμματος”. Η ποινική δίωξη με βάση το άρθρο του Ποινικού Κώδικα για την εγκληματική οργάνωση, το άρθρο 187, αμφισβητεί ουσιαστικά την ίδια τη “νομιμότητα” της Χρυσής Αυγής.
Ηρωοποίηση;
Υπήρξαν πολλοί – ακόμα και μέσα στην Αριστερά – που θεώρησαν ότι η δίωξη θα ηρωοποιήσει τους νεοναζί. Πρόκειται για μια ανιστόρητη μηχανιστική προβολή των αντανακλαστικών της Αριστεράς και των συνεπειών που έχει το ηθικό μεγαλείο των αγωνιστών της όταν αναμετρώνται με το κράτος, στους ψηφοφόρους της Άκρας Δεξιάς. Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής έλκονταν από την εικόνα της ισχύος που μετέδιδε η οργάνωση: γι’ αυτό και οι τραμπουκισμοί μπροστά στις κάμερες σε βάρος υποψήφιων θυμάτων, από την Κανέλλη μέχρι τους αλλοδαπούς μικροπωλητές, ήταν απολύτως προκατασκευασμένοι. Το γεγονός μάλιστα ότι οι επιθέσεις αυτές γίνονταν χωρίς καμία νομική συνέπεια για τους δράστες τους ενίσχυε στους εν δυνάμει ψηφοφόρους την πεποίθηση της δύναμης της οργάνωσης.
Μόλις όμως έγινε κατανοητό ότι η άρση της ασυλίας των νεοναζί δεν ήταν ένα εφήμερο κατασκεύασμα των ΜΜΕ (μια “Χρυσαυγιάδα”), αλλά μια νέα πολιτική κατάσταση, η Χρυσή Αυγή μπήκε σε καθοδική πορεία. Η ηγεσία της βέβαια προσπάθησε να κρύψει αυτή την πτώση πίσω από τα εκλογικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών του Μαϊου, όπου έκοψε το νήμα τρίτη με 9,4%. Αλλά η εκτίμηση της χαλαρότερης ψήφου των ευρωεκλογών σε συνδυασμό με τα αποτελέσματα σε περιφερειακές και δημοτικές έκανε τους ίδιους τους φασίστες σκεπτικούς για το αποτέλεσμα. Το χειρότερο στοιχείο ήταν ότι για να δώσει αξιοπρεπώς τη μάχη των εκλογών αυτών, η Χρυσή Αυγή αναγκάστηκε να ανοίξει τα ψηφοδέλτιά της στην παλαιοκομματική ακροδεξιά, που για χρόνια κατήγγελλε.(3) Αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής ήταν η δυσαρέσκεια από τα σκληροπυρηνικά μέλη της οργάνωσης που για δεκαετίες βίωναν την απομόνωση της εθνικοσιαλιστικής στράτευσης και τώρα βλέπουν τις καρέκλες να καταλαμβάνονται από ακροδεξιούς-“λάιτ”, σαν τους στρατηγούς Επιτήδειο και Συναδινό που εξελέγησαν ευρωβουλευτές.
Η κρίση αυτή εκφράστηκε τους τελευταίους μήνες με αποχωρήσεις παλιών στελεχών της συμμορίας όπως του Κολτσίδα στην Λάρισα και του Σταθόπουλου στο Αγρίνιο. Το οτι δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις το αποδεικνύει το γεγονός ότι η γκρίνια των σκληροπυρηνικών φτάνει μέχρι την ηγεσία της οργάνωσης: αδιάψευστος μάρτυρας η τηλεφωνική συνομιλία του βουλευτή και αρχι-ταγματασφαλίτη Λαγού με τον Δεβελέκο (πριν ακόμα τη δολοφονία Φύσσα) στην οποία μαζί καταγγέλλουν τη σαπίλα και τον παλαιοκομματισμό στα ψηλά πατώματα της Χρυσής Αυγής.(4)
Είναι χαρακτηριστικό ότι, μετά τη δημοσιοποίηση της συνομιλίας, ο Λαγός έχει πλέον εξαφανιστεί από κάθε κείμενο της οργάνωσης, ενώ αντίθετα ο Παππάς, τον οποίο ο Λαγός κατηγορεί ως τυχοδιώκτη, είναι πανταχού παρών. Ο Μιχαλολιάκος χρειάζεται να πάρει αποστάσεις από τον Λαγό που είναι αποδεδειγμένα και ο πιο μπλεγμένος στις εγκληματικές πράξεις των ταγμάτων εφόδου. Μ’ αυτόν τον τρόπο όμως, το χάσμα ανάμεσα στη φυλακισμένη ηγεσία και τα πιο σκληροπυρηνικά στελέχη μεγαλώνει και προαναγγέλλει νέες αποχωρήσεις και μεγαλύτερη κρίση στο άμεσο μέλλον.
Η Χρυσή Αυγή βρίσκεται αυτή τη στιγμή πιασμένη στο δόκανο αφενός της ποινικής δίωξης αφετέρου της συνεχιζόμενης δράσης του αντιφασιστικού κινήματος. Ας δούμε πώς εξελίσσονται οι πτυχές αυτές μία μία.
Η εισαγγελική πρόταση Ντογιάκου
Η πιο σημαντική εξέλιξη των τελευταίων μηνών στα πλαίσια της ποινικής δίωξης ήταν η ολοκλήρωση της πρότασης του εισαγγελέα Ισίδωρου Ντογιάκου προς το Συμβούλιο Εφετών που είναι αρμόδιο να αποφασίσει την οριστική παραπομπή της υπόθεσης στο ακροατήριο (κατηγορούμενοι, αδικήματα, κλπ).(5)
Δύο είναι οι βασικότερες επιλογές της πρότασης Ντογιάκου που επιθυμούσαν οι συνήγοροι των νεοναζί να ανατρέψουν αλλά δεν το κατόρθωσαν: η πρώτη είναι ότι οι δεκάδες εγκληματικές πράξεις (ανθρωποκτονίες, απόπειρες ανθρωποκτονιών, εμπρησμοί, βαριές σωματικές βλάβες, κλπ) που περιλαμβάνονται στη δικογραφία τελέστηκαν στα πλαίσια της εγκληματικής οργάνωσης. Δεν ήταν δηλαδή μεμονωμένα περιστατικά, ατομικές πρωτοβουλίες ή ασύνδετες μεταξύ τους πράξεις, αλλά κεντρικά οργανωμένες και καθοδηγημένες εγκληματικές ενέργειες της Χρυσής Αυγής, που τελέστηκαν από τα μέλη της. Η δεύτερη επιλογή είναι ότι η εγκληματική οργάνωση είναι το ίδιο το “νόμιμο πολιτικό κόμμα” και όχι ένα υποσύνολο στο εσωτερικό του. Το “πολιτικό κόμμα” ήταν και είναι ο μανδύας προκειμένου η εγκληματική οργάνωση να τελεί τις παράνομες πράξεις της. Η μεγαλύτερη απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι η ηγεσία της εγκληματικής οργάνωσης και του “νόμιμου πολιτικού κόμματος” είναι ταυτόσημη.
Διαβάζοντας την εισαγγελική πρόταση δεν είναι δυνατόν να μην προσέξει κανείς τα ίχνη που έχει αφήσει η δράση του αντιφασιστικού κινήματος. Οι εγκληματικές ενέργειες των νεοναζί ήταν εκατοντάδες. Αλλά αυτές που περιέχονται ως σημαντικότερες στην εισαγγελική πρόταση είναι ουσιαστικά αυτές που ανέδειξε και κέρδισε (και με δικαστικές αποφάσεις) το αντιφασιστικό κίνημα. Η επίθεση στον 16χρονο μαθητή στο Παλιό Φάληρο το 2013 περιέχεται στη δικογραφία ως υπόθεση απόπειρας ανθρωποκτονίας, γιατί ο ίδιος ο μαθητης και οι γονείς του, μαζί με τη συλλογικότητα “Ανήσυχοι Γονείς” στα νότια προάστια, την ανέδειξαν στην κοινωνία και την κέρδισαν στα δικαστήρια ως τέτοια. Το ίδιο ισχύει για την απόπειρα ανθρωποκτονίας των μελών του Στεκιού “Αντίπνοια” στα Πετράλωνα το 2008 (υπάρχει πλέον σχετική καταδικαστική απόφαση του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Αθήνας), το ίδιο για τον εμπρησμό του καταστήματος του Καμερουνέζου μετανάστη στην Πλατεία Αμερικής (τη μοναδική περίπτωση όπου αναγνωρίστηκε και δικαστικά το “ρατσιστικό κίνητρο”).
Η πιο κραυγαλέα επίδραση του αντιφασιστικού κινήματος στην εισαγγελική πρόταση υπάρχει στην περίπτωση της δολοφονίας του Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα το 2013. Ο εισαγγελέας Ισίδωρος Ντογιάκος είχε διαφωνήσει με τις αρμόδιες ανακρίτριες όταν κρινόταν η προφυλάκιση των δολοφόνων του Λουκμάν για την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης, αναφέροντας στην τότε πρότασή του (τον Δεκέμβρη του 2013) ότι είναι “παρακινδυνευμένο” να θεωρηθεί ρατσιστική η επίθεση στον Λουκμάν. Μάλιστα, η πρότασή του είχε πλειοψηφήσει στο Συμβούλιο (με ψήφους 2-1) απέναντι στην αντίθετη πρόταση της ανακρίτριας Κλάπα. Δέκα μήνες μετά, και ύστερα από την ομόφωνη απόφαση του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Αθήνας για την ανθρωποκτονία του Λουκμάν, ο ίδιος εισαγγελέας όχι μόνο περιγράφει την επίθεση ως “ρατσιστική”, αλλά προτείνει την παραπομπή στο ακροατήριο των δολοφόνων του Λουκμάν ως μελών της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή…
Βέβαια η εισαγγελική πρόταση κάνει και τα αναγκαία ψαλιδίσματα, προκειμένου να βάλει φραγμό σε τυχόν επέκταση της ποινικής δίωξης σε “άβολα” ζητήματα, όπως η διασύνδεση της Χρυσής Αυγής με τους κρατικούς μηχανισμούς και τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Έτσι, για παράδειγμα, ο εισαγγελέας προσδιορίζει τον χρόνο συγκρότησης της εγκληματικής οργάνωσης στο έτος 2008, έστω και αν υπάρχουν αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις για εγκληματικές πράξεις μελών της Χρυσής Αυγής από το 1996. Η επιλογή αυτή έχει σαφή στόχευση: σκοπεύει να απαλλάξει από κάθε ευθύνη τους προϊστάμενους των διωκτικών και δικαστικών αρχών της τελευταίας εικοσιπενταετίας που θα βρεθούν κατηγορούμενοι για παράβαση καθήκοντος και συγκάλυψη, αν κριθεί ότι υπάρχει εγκληματική οργάνωση σε δράση από τις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο αστυνομικός Σάββας Σπυρίδης, που αποκαλύφθηκε ότι οργάνωνε στρατιωτικά γυμνάσια σε μέλη της Χρυσής Αυγής στη Ρόδο (είναι πλέον εκλεγμένος περιφερειακός σύμβουλος της “Ελληνικής Αυγής”) απαλλάσσεται από την κατηγορία της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση σύμφωνα με την πρόταση. Επίσης, ο χρυσαυγίτης Κυριτσόπουλος, υπεύθυνος του εργοδοτικού σωματείου που ίδρυσαν οι ναζί στο Πέραμα, απαλλάσσεται έστω κι αν οι καταγγελίες του ΠΑΜΕ για χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής από εργοδότες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, σε συνδυασμό με τη δολοφονική επίθεση στον πρόεδρο των Σωματείων της Ζώνης, προσφέρουν επαρκέστατες ενδείξεις για κάτι τέτοιο.
Αν έχει να κάνει κανείς κάποια κριτική στην εισαγγελική πρόταση, δεν είναι για οποιαδήποτε υπόνοια φρονηματικής δίωξης ή νομική παρατυπία σε βάρος των Χρυσαυγιτών ή για κάποια αδικαιολόγητη επέκταση του αξιόποινου με τον τρόπο που την έχουμε δει από τη δικαστική εξουσία την τελευταία δεκαπενταετία στην αλόγιστη χρήση του άρθρου περί εγκληματικής οργάνωσης. Το ακριβώς αντίθετο: η χρήση του 187 είναι αξιοπρόσεκτα σφιχτή, τα μέλη που κατηγορούνται για συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση έχουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία τελέσει κάποια αξιόποινη πράξη (ενώ η εφαρμογή του 187 μετά τον πρώτο τρομονόμο απαιτεί απλά την πρόθεση τέλεσης), τη στιγμή που ο εισαγγελέας απέφυγε να απαγγείλει κατηγορίες σε βάρος της Χρυσής Αυγής με το άρθρο 187Α περί τρομοκρατικής οργάνωσης, αν και θα μπορούσε να το κάνει.(6) Το τι πρόκειται τελικά να αποφασίσει το Συμβούλιο Εφετών είναι ανοιχτό και γι’ αυτό δεν χρειάζεται κανένας εφησυχασμός.
Η δράση του αντιφασιστικού κινήματος
Το αντιφασιστικό κίνημα είναι όχι μόνο ο πυροδότης της ποινικής δίωξης αλλά και ο κινητήρας της απομόνωσης της Χρυσής Αυγής. Σήμερα, όμως, περισσότερο από ποτέ, αντιφασισμός δεν σημαίνει διακηρύξεις ή αφηρημένες εκκλήσεις ενότητας, αλλά συγκεκριμένα καθήκοντα που προκύπτουν από τις ανάγκες της συγκυρίας και τις κινήσεις της άλλης πλευράς.
Η Χρυσή Αυγή έχει μετά την έναρξη της ποινικής δίωξης σε βάρος της μια τριπλή στρατηγική: πρώτον, να αθωωθούν τα ηγετικά της στελέχη στη δίκη ή τουλάχιστον να πέσουν στα μαλακά (αξιοποιώντας νομικά κόλπα σαν αυτό που πήγε να στηθεί με την αναθεώρηση του άρθρου 187 ή προσβάσεις στην κυβέρνηση και το κράτος). Δεύτερον, να ξανακερδίσει τη νομιμοποίησή της ως πολιτικού κόμματος. Και, τρίτον, να αξιοποιήσει πολιτικές ευκαιρίες που της δίνει η συγκυρία (από τον ισλαμοφοβικό ρατσισμό μέχρι την αξιοποίηση των εθνικιστικών εντάσεων που βλέπουμε να αναπτύσσονται). Το αντιφασιστικό κίνημα και κάθε οργάνωση που αναφέρεται σ’ αυτό μετριέται από τη συμβολή του σε κάθε ένα από αυτά τα μέτωπα.
Η ΚΕΕΡΦΑ έχει από την πρώτη στιγμή δηλώσει ότι ο ρόλος του αντιφασιστικού κινήματος στη δίκη της Χρυσής Αυγής είναι αυτός της πολιτικής αγωγής. Αυτό σημαίνει ενεργητική παρέμβαση και μέσα στις δικαστικές αίθουσες, σε συνδυασμό με μαζική καμπάνια έξω από αυτές, για την καταδίκη των νεοναζί και την ανάδειξη των σχέσεών τους με την κυβέρνηση και το κράτος. Έτσι φτάσαμε να υπάρχει σήμερα ομάδα δικηγόρων που θα είναι παρόντες στη δίκη με αυτή τη στοχοθεσία. Η εμπειρία των τελευταίων μηνών δείχνει ότι χωρίς την πολιτική αγωγή σημαντικές πτυχές της υπόθεσης, όπως η ομολογία του Λαγού για την επίθεση στο ΠΑΜΕ και η επικοινωνία Μπαλτάκου-Κασιδιάρη, θα έμεναν στο σκοτάδι. Γι’ αυτό και απόψεις που κηρύσσουν την αποχή από τη δίκη με αντι-κρατικά προσχήματα ή τον αγνωστικισμό για τον χαρακτήρα της ποινικής δίωξης (αν αυτή είναι φρονηματική ή όχι) είναι πλέον όχι απλά λαθεμένες αλλά επικίνδυνες.(7) Όσοι φοβούνται ότι η δίκη της Χρυσής Αυγής θα είναι προοίμιο μιας ποινικοποίησης της Αριστεράς, θα πρέπει να το ξανασκεφτούν. Η Αριστερά δεν είναι εγκληματική οργάνωση και όσοι επιχειρούν να βρουν “αντισυστημικές” αναλογίες με τη Χρυσή Αυγή, απλά επαναλαμβάνουν την θεωρία των δύο άκρων που λάνσαρε τόσο αποτυχημένα η ίδια η κυβέρνηση.(8)
Απέναντι στην προσπάθεια της εκ νέου νομιμοποίησης της ναζιστικής συμμορίας, το αντιφασιστικό κίνημα συνεχίζει τη δράση του. Δεν νομιμοποιούμε πουθενά τη λειτουργία ή ακόμα περισσότερο το άνοιγμα γραφείων της Χρυσής Αυγης: το κλείσιμο των γραφείων της οργάνωσης Βορείων Προαστιών στο Νέο Ηράκλειο και στη συνέχεια στο Μαρούσι είναι μια νίκη για το κίνημα που θα χρειαστεί διαρκή περιφρούρηση και άπλωμα σε περισσότερες γειτονιές. Οι συγκεντρώσεις της ΚΕΕΡΦΑ έξω από τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια στα τέλη Αυγούστου δεν άφησαν ανενόχλητα τα στελέχη της συμμορίας να υποδύονται τους “καθώς πρέπει” πολιτικούς. Αποφάσεις όπως αυτές του Καμίνη ή της Δούρου που παραχωρούν στους νεοναζί δικαιώματα σαν να είναι “νόμιμο πολιτικό κόμμα” πρέπει να ακυρωθούν. Η ίδια καμπάνια χρειάζεται σε κάθε σύλλογο ή σωματείο που η Χρυσή Αυγή προσπαθήσει να πατήσει πόδι (όπως έγινε στον Ιατρικό Σύλλογο Αθήνας και στους δασκάλους στη Θεσσαλονίκη). Οι αντιφασίστες δεν έχουν την πολυτέλεια να επιλέγουν κάποιο μόνο από τα πεδία αυτά της σύγκρουσης (πχ τον δρόμο και όχι τα δημοτικά συμβούλια, τη γειτονιά και όχι τα σωματεία, κλπ). Είναι μια σύγκρουση που χρειάζεται να δοθεί παντού, με μαζικό και οργανωμένο τρόπο, μέχρι την οριστική εξαφάνιση κάθε δημόσιας παρέμβασης των νεοναζί.
Εκτός από την αθώωση των ηγετικών στελεχών της και την επιχείρηση επανανομιμοποίησης, η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να πιαστεί από κάθε πολιτική εξέλιξη που μπορεί να την ξαναβάλει στην πολιτική ατζέντα. Πρωτεύουσα θέση σ’ αυτή την προσπάθεια έχει πάντοτε ο κυρίαρχος θεσμικός ρατσισμός της κυβέρνησης απέναντι στους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους ΡΟΜΑ, κλπ, και πιο πρόσφατα η ένταση των εθνικιστικών ανταγωνισμών με την Τουρκία, αλλά και την Αλβανία, τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, κλπ. Η ισλαμοφοβία, η ρατσιστική στοχοποίηση των προσφύγων που έρχονται από τη Συρία ως συλλήβδην αντιδραστικών, φονταμενταλιστών και τζιχαντιστών, είναι αυτή την περίοδο κυρίαρχη πολιτική γραμμή, που ενισχύει τη φασιστική ρητορική. Γι’ αυτό και το αντιφασιστικό κίνημα πρέπει να χαράξει καθαρή γραμμή απέναντι σ’ αυτό το καινούργιο κύμα ρατσισμού: αταλάντευτα ενάντια στην ισλαμοφοβία, ενάντια στα τείχη που ορθώνει η Ευρώπη-φρούριο για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες σε όλες τους τις μορφές, από τη Frontex στο Αιγαίο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τον Ξένιο Δία, τις αστυνομικές σκούπες μέχρι την παρανομία και τη μαύρη εργασία χωρίς χαρτιά και δικαιώματα. Το κάλεσμα για διεθνείς διαδηλώσεις και δράσεις στις 21 Μάρτη 2015 που αποφασίστηκε στη συνέλευση της ΚΕΕΡΦΑ με αιχμή την πάλη ενάντια στο ρατσισμό είναι πολύ σημαντικό για ολόκληρη την Ευρώπη.
Είναι γνωστό ότι το αντιφασιστικό κίνημα χρειάζεται τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα για να κερδίσει τους στόχους του. Η ενότητα αυτή δεν πρέπει να είναι απλά συμφωνία πολιτικών οργανώσεων, αλλά συσπείρωση εργατικών σωματείων, φοιτητικών συλλόγων, κοινοτήτων μεταναστών, όλων των ευαισθησιών που μπορούν να κινητοποιηθούν ενάντια στους νεοναζί.
Αυτή η ενωτική διάθεση πρέπει να αποδεικνύεται και απέναντι σε καινούργιες συλλογικότητες που μπαίνουν στον αγώνα ενάντια στο φασισμό, ειδικά όταν εκφράζουν κοινωνικά κομμάτια που δεν συμμετείχαν πριν στο κίνημα αλλά κάνουν τώρα το πρώτο τους βήμα. Οι εκδηλώσεις στην επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα έδωσαν το έναυσμα για τέτοιες νέες συμμετοχές, όπως φάνηκε με την πρωτοβουλία της οικογένειας και των φίλων του Παύλου να καλέσουν διαδήλωση στο Κερατσίνι και να οργανώσουν συναυλία στο Σύνταγμα.
Καθήκον της Αριστεράς και των αντιφασιστικών συλλογικοτήτων που έχουν ήδη δώσει μάχες ενάντια στους νεοναζί είναι να βοηθήσουν κάθε τέτοια κίνηση να στεριώσει και να βρει τη θέση της στο αντιφασιστικό κίνημα, και πάντως όχι να την αντιμετωπίσουν σεκταριστικά και δασκαλίστικα. Όσες και όσοι δραστηριοποιούμαστε στην ΚΕΕΡΦΑ έχουμε αποδείξει ότι διαθέτουμε τις πιο αιχμηρές τοποθετήσεις σε ζητήματα όπως ο ρατσισμός, την ίδια στιγμή που υποδεχόμαστε με ευρύτητα κάθε νέο κομμάτι που θέλει να παλέψει ενάντια στη φασιστική απειλή. Η μέθοδος αυτή θα μας είναι όλο και πιο απαραίτητη το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα στις μάχες που έχουμε μπροστά μας.
Σημειώσεις:
(1) Βλέπε την πτωτική τάση σε ολες τις δημοσκοπήσεις: Public Issue (Σεπτέμβρης 7,5%, Οκτώβρης 6%), Alco (αρχές Σεπτέμβρη 8,1%, μέσα Σεπτέμβρη 6,7%, μέσα Οκτώβρη 5,9%), Pulse (Ιούλης 9,5%, Οκτώβρης 7,5%), Πανεπιστήμιο Μακεδονίας (Σεπτέμβρης και Οκτώβρης 6,5%), κλπ.
(2) Πάνος Γκαργκάνας, “Χειροπέδες στη Χρυσή Αυγή, απολυτήριο στον Σαμαρά”, Σοσιαλισμός από τα Κάτω, Νοέμβρης-Δεκέμβρης 2013, νο. 101.
(3) Εκτενέστερα, βλ: Θανάσης Καμπαγιάννης, “Φασισμός και αντιφασισμός μετά τις εκλογές”, Σοσιαλισμός από τα Κάτω, Ιούλης-Αύγουστος 2014, νο. 105.
(4) Η απομαγνητοφώνηση όλης της συνομιλίας στο JailGoldenDawn: http://wp.me/p4S9O7-yF
(5) Ολόκληρη η εισαγγελική πρόταση, ομοίως: http://wp.me/p4S9O7-A1
(6) Για μια αναλυτική επιχειρηματολογία, βλέπε το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Κώστα Παπαδάκη: “Πρόταση Ντογιάκου: Η απομυθοποίηση της δήθεν σκληρής αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής (Δύο άρθρα, “δύο άκρα”, δύο μέτρα, δύο σταθμά)”, http://wp.me/p4S9O7-AW
(7) Τέτοια ήταν η παρέμβαση του Δημήτρη Μπελαντή, μέλους της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, με τίτλο: “Η υπόθεση «Χρυσή Αυγή» και το φασιστικό φαινόμενο: απορίες, ανησυχίες, διέξοδοι σε δεκατρείς θέσεις”: http://tinyurl.com/ptvlqf7, στην οποία περιλαμβάνεται ο σκανδαλώδης ισχυρισμός ότι “η Χρυσή Αυγή είναι και νόμιμο πολιτικό κόμμα”. Μια συλλογική τοποθέτηση γι’ αυτά τα ζητήματα υπάρχει από τους δικηγόρους της Πολιτικής Αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής, εδώ: http://wp.me/p4S9O7-ar
(8) Τη θέση ότι η δίκη θα είναι προοίμιο ποινικοποίησης της Αριστεράς εξέφρασε ο Λεωνίδας Βατικιώτης σε αντιφασιστική εκδήλωση στην Πετρούπολη στις 17/10/2014 και αναπαρήγαγε η εφημερίδα Πριν σε πρωτοσέλιδο σχόλιό της στις 19/10/2014.